დაბადების დღე

გამარჯობათ, მოგიყვებით ორი ლამაზი დღის შესახებ რომელიც 19 ადამიანს გადაგვხვდა 7 8 დეკემბერს. ყველაფერი დაიწყო 24 ნოემბერს, როდესაც ნინო კივილაძესთან ერთად ვიყავი სონჩოს ხეობაში 5 ადამიანთან ერთად, სადაც გავიცანი ქეთი დიდმანიძე. საუბრისას ქეთიმ თქვა რო დაბადების დღეს რკონში ვიხდიო, ჩემი დაბადების დღეც შუა კვირაში იყო და მეც ეგრე ვაპირებდი გაკეთებას სადმე წავიდოდი, უფლის ციხე მქონდა დაგეგმილი. ნინომ შემოგვთავაზა რო ლომის მთაზე წადითო, შარშან გადაიხადეს ეგრე ერთ ერთი მეგობრის დაბადების დღე და ძაან მაგარი იყო. ქეთის ძაან მოეწონა ეგ იდეა, მეც რათქამუნდა თანახმა ვიყავი. ქეთიმ თქვა რო შევთავაზებო თუ წამოვლენ და წავიდეთო. მოხდა ისე რო ქეთიმ ის გასვა ჩაიშალაო და ლომის მთაზე მივდივართო. ქეთიმ თავის მეგობრები მოიწვია მე ჩემი, საერთო მეგობრებიც ბევრი გვყავდა მოლაშქრეები და ესე შევიკრიბეთ 19 ადამიანი. მიკიბ მოკიბის გარეშე როგორც იქნა გათენდა 7 დეკემბერი და დიდუბეში შევიკრიბეთ. ჩვენი მძღოლი დიტო ძია იყო. დაბარებული 7-ზე ვიყავით, გათვლილი მქონდა რო 8-ზე მაინც გავიდოდით. ასე თუ ისე 07:30-ზე უკვე ყველა ვიყავით და მანქანაც დავტვირთეთ ბარგით, ოთარ გაბუნია მირეკავს რო დამეძინა და მაგვიანდებაო, დამელოდეთ ძაან მალე მოვალო. აი აქ დაიწყო ყველაფერი. რას ვიზამდი შეყვარებული მოსული იყო და თვითონ არა, ვიფიქრე ტაქსით წამოვა და უცებ მოვა. მარა შევცდი, ვურეკვა სად ხარ მეთქი და ეხლა ჩავედი მეტროშიო, ნუ კარგი სადღაც 15 20 წუთში მოვა. აქაც შევცდი ვურეკავ და მეუბნება პირველ ხაზზე გადმოვედიო, აქ გამიხარდა 3 გაჩერებაც და მოვა. გავიდა 15 წუთი ვურეკვა სადგურზე ვარ შემეშალა და მალე მოვალო. აქ უკვე ნერვები აღა მყოფნიდა მარა რა გინდა ქნა სადაც აქამდე ელოდე უნდა დაელოდო. ერთი სიტყვით საათ ნახევრის გადვიანების მერე მოვიდა, თბილისიდან 10-ის რაღაც წუთები იყო რო გამოვედით, სმარტშიც დიდი ხანი გავჩერდით. ვიფიქრე ჯანდაბას 11-ზე მაინც იქ ვიქნებით და მსვლელობა რო 12 მაინც დავიწყოთ ავალთ შებინდებისას 15 კილომეტრს როგორმე გავივლით თქო. მცეხათს გავცდით და მანქანა გაფუჩდა, კერძოდ წყალმა აადუღა საიდანღაც იკლებდა წყალი, აქ უკვე მაგრად დავიგრუზე, ჩავამატეთ წყალი და გავაგრძელეთ გზა, სანამ ბორჯომამდე ჩავედით 5 ჯერ გავჩერდით, ნევრვები აღარ მქონდა. ცუდად მიდიოდა საქმე და არ მომწონდა. ბორჯომში მივაგენით ვიზიტორთა ცენტრს, გავიარეთ რეგისტრაცია ფული გადავიხადეთ და სოფელ ლიკანში ავედით, საკმაოდ კარგი თოვლი დაგვხვდა, სანამ ჩამოვბარგდით და გავემზადეთ პირველიც მოვიდა, ორი იყო დაწყებული რო გზას შევუდექით. გზა არავინ არ ვიცოდით, რუკა ნანახი მქონდა და ერთი დიდი გზა მიდიოდა, ლაგოდეხის ნაკრძალში ვარ ნამყოფი ჩემით და არ გამჭირვებია, ვიცოდით რო ჩვენ წინ 2 ადამიანი იყო წასული და კვალი იქნებოდა, დაგვარიგეს რო იმათ კვალს გავყოლოდით. ერთი სიტყბით ნაკრძალში შევედით, 2 კილომეტრის შემდეგ პირველი ნიშნული შეგვხვდა სადაც ნაკრძალის რუკა იყო და მარცხნივ მიმართული ისარი სადაც ეწერა ტურისტული თავშესაფარი 13 კილომეტრში, აქ დავუშვით ყველაზე დიდი შეცდომა. სამწუხაროდ ჩვენი ბრალიც არ იყო, მარცხნივ გზა უფრო სწორად ბილიკი შედიოდა და კვალიც არ მიყვებოდა არანაირი, იმ ორი ადამიანის კვალი კი პირდაპირ გრძელდებოდა. თან ეს გზა უფრო გავდა გზას ვიდრე ის უფრო კი კვალს გავყევით. რამდენიმე კილომეტრის გავლის შემდეგ კვალი გაწყდა. ყველაზე წინ მე ნარიმანიძე და კიდე რამდენიმე ადამიანი მივდიოდით, კვალი არსაით აღარ მიდიოდა, მარჯვენნა მხარეს აღმართი მიუყვებოდა და გზაც იქით გრძელდებოდა, რო მივუახლოვდით ამ აღმართს ხეზე ნიშანი შევნიშნეთ ჟეშტი იყო დალურსმული. გვახსოვდა რო 4 კილომეტრის შემდეგ აღამართი დაიწყებოდა ძაან ცუდი, ჩავთვალეთ რო ეს ის აღმართი იყო და ყოველგვარი ყოყმანის შემდეგ შევუყევით ამ აღმართს. საკმაო ხნის სიარულის შემდეგ გზა დავინახეთ რომელიც ჩვენ გზას ქვევიდან უერთდებოდა, რუკის მიხედვით ვიცოდით რო ქვევიდან მომავალ გზას შევხდებოდით , თან გზადაგზა ნიშნულებს ვნახულობდით. ვცდილობდი წინ მევლო, მინდოდა რო მალე ავსულიყავი დაღამებადე და თუ რამე იქნებოდა დახმარების ამბავში ვინმეს რო დავხმარებოდი ან პირდაპირ თბილი სახლი რო დახვედროდათ. რამდენიმე კილომეტრის გავლის შემდეგ, მე, გიორგი ნარიმანიძე და ირინა ოგანეზოვი დავწინაურდით, დრო გადიოდა ჩვენ კიდე წინ წინ მივიწევდით, საკმაოდ დიდი ტემპი გვქონდა აკრეფილი და სწრაფად დავდიოდით, ყველა უკან ჩამოვიტოვეთ და საკმაოდ წინ გავიჭერით. საკმაო სიმაღლე გვქონდა აკრეფილი უკვე და ნელ ნელა მთელი ტყე პარკი ხელის გულზე იშლებოდა, მარადმწვანე დათოვლინი ნაძვები ულამაზესი სანახავი იყო. ძაან ბევრი თოვლი, თვალუწდენელი ნაძვნარი და უკიდეგანო მთები მაგარი სანახავი იყო. ამასობაში მზე ჩადიოდა, წუწუნა არ ვარ და არც არასდროს ვწუწუნებ ხოლმე, მარა ცოტა შემეცვალა გუნება, ნებისმიერ ვარიანტში უკვე ასულები უნდა ვყოფილიყავით იმდენი ვიარეთ, მარა კოტეჯი არსად ჩანდა, წყალს ძაან ცოტას ვსვავ პახოდში სიარულისას და ჭამით ხო საერთოდ არ ვჭამ როცა ვმოძრაობ. უკვე მზე ჩასული იყო, მარა ბოლომდე ჯერ არ დაბნელებულა, რაღაც ადგილზე ჩვენი გზა დავაკდა, ცოტა წავილუკმეთ, ჩვენ სამმა და გზა განვაგრძეთ. ფიზიკურად კარგად ვართ როგორც მე ასევე გიორგიც და ირინაც, მარა რობოტები არ ვართ და საკმაოდ დავიღალეთ. რაც უფრო ბნელდებოდა სიცივე უფრო მატულობდა, მე ერთი პლიუსი მაქვს ძაან თბილი სხეული მაქვს და უცებ ვთბები ხოლმე. როცა ჰორიზონტს დავინახავდი ხოლმე, ამ აღმართსაც ავივლი და დამთავრდება ეს მთა, ყოველი მთის ავლისას კოტეჯს ველოდებოდი, ვცდილობდი რუკის მიხედვით მიმხვდარიყავი სად ვიყავით, რომელ მოსახვევში მარა არაფერი არ გამოდიოდა, კოტეჯი არსად ჩანდა. ბოლო ჰორიზონტს რო მივუახლოვდით გზა მარჯვნივაც მიდიოდა, მე მაღლა ავირბინე ფერდობზე და გადავხედე, აი მანდ მართლა ბოლო იყო აღმართი აღარ დრძელდებოდა გზა უკვე მარცხნივ და მარჯვნივ იყოფოდა და დაბლა ეშვებოდა. მივხვდით რო შარში ვიყავით. საბედნიეროდ ნათელი ღამე იყო და გზა კარგად ჩანდა. მსვლელობისას კავშირი გვქონდა დანარჩენებთან, ჩვენ ვაიმედებდით რო მალე მივიდოდით და ყველას გვეშველებოდა, თურმე დაბლა დიდი დაძაბულობა ყოფილა, სასტავი დაღლილი უმრაველესობას ფეხები სველი. ჩვენ უკან რამდენი ადამიანი მოდიოდა მიქაელი და ჩემი მეგობრები. მიქაელს ცეცხლი დაუნთია რო ძაან უკან ვინც იყვნენ გაყინულები იქნებიან და გათბებიანო. ჩვენ სამის საძებნელად და იმ იმედით რო სადმე შეგხვდებოდნენ რამდენიმე ადამიანი წამოსულა, კივილაძეები, თამო, ნათია, დრამი. მარა აღმოჩდა რო ჩვეენ ძაან ძაან შორს ვყოფილვართ. ქეთის ავუხსენით სადაც ვიყავით და რეინჯერთან დაგვალაპარაკა, ვუხსნიდით სადაც ვიყავით მარა უშედეგოთ, პრინციპში როგორ გინდა გაიგო აბა როცა სულ სხვა გზაზე დგახარ შენ და იმას სულ სხვა გზაზე გონიხარ. ერთი სიტყვით დაბლა დავრეკეთ და აქ დაბანაკებას და ღამე გათევას ვაპირებდო. ეგ იდეა ჩვენ სამს არ მოგვეწონა და გავბრაზდით სავით, რას ვიზამდით უკან დავბრუნდით. წყალი აღარ გვქონდა, გიორგის მაგრად მოწყურდა წყალი და თოვლის ჭამა დაიწყო, მაგრად ყინავდა მარა სიარულისა ვთბებოდით, ირინაც ძაან დაგვეღალა. გიორგის ხელები მაგრად მოეყონა და ვეღარ ითბობდა, ერთი ადგილი გვქონდა დამახსოვრებული სადაც გზა მარცხნივაც მიდიდა და მარჯვნივაც, ჩვენ ვივარაუდეთ რო ორივე გზა ერთმანეთ შეურთდებოდა ზევით. მაგ ადგილს რო მივუახლოვდით მე წავედი შესამოწმებლად და მართლაც ეგრე გამოდგა, ეგ ბოლო იმედი იყო მეგონა რო იმ გზაზე კოტეჯი იქნებოდა, მარა შევცდი. საკმაო მანძილი რო გამოვიარეთ, გიორგიმ შენიშნა რო კიდევ იყო სხვა ნაკვალევი, მივხვდით რო აქამდე ამოსულან ჩვენები და მერე უკან გაბრუნებულან, ეს ის 5 ადამიანი იყო ვინც ჩვენ გვეძბდა. ერთი პერიოდი ვთქვით რო ცეცხლი დაგვენთო, გამთბარიყავით და მერე გაგვეგრძელებინა გზა. მარა ნარიმანიძებ ჯობია გავუძლოთო და ხახსლ შევუერთდეთო. თავქვე სიარული საკმაოდ მარტივი აღმოჩდა და უფრო სწრაფად მივდიოდით, თან ორმაგად გაკვალული იყო გზა. გზა ბევრგან ჩახერგილი იყო წაქცეული ხეებით და ეგ აფერხებდა მსვლელობას მისი გვერდის ავლა არც ისე მარტივი იყო. საკმაოდ დაბლა ჩამოვედით და ერთ მოსწორებულ ადგილზე ჩვენი ბანაკს მივადექით, გიორგის ფანარი ქონდა ანთებული შორიდან შეგვნიშნეს და ყვირილი დაგვიწყეს რო გავაგონეთ ხმა ძაან გაუხარდათ, პირველი ნათია შემხვდა. დაბრუნება მოგვილოცეს, ბანაკი საკმაოდ კარგ ხასიათზე იყო იმის და მიუხედავად რა სიტვაციაშიც იყვენენ. ცეცხლი ენთო და თბებოდნენ, ბაქარს ნაძვის ტოტებისგან ქოხი აშენებინა, იგივე ექნა მიქაელსაც და ირაკლისაც. ნარიმანიძემაც უცებ ააშენა ქოხი. საბედნიეროდ დრამს ქონდა წამოღებული კარავი. ესე ძაან ჩემი კარავი არასდროს მინატრია. კივილაძემაც გააკეთა ქოხი მარა მაგას თუ ქოხი ერთქვა. კარგი სმა და პურის ჭამა წავიდა. კარგა გვიანობანდე ვიყავით გარეთ მერე მივწექით და მივიძინეთ ნამდვილ კარავში 6 გოგო მოთავსდა, დანარჩენები ნაძვის ქოხებში გადავნაწილდით. საერთოდ არ შემცივნია როგრც ადრე ისე დავწექი შარვალი გავიხადე ნასკებიც და ისე შევწექი ჩემს საძილეში. საშინელი ის იყო რო ეს ნაძვები ზევიდან გვეყარა პირდაპირი მნიშვნელობით დაბლაც ნაძვები იყო და პარალონზე ვიწექით, ჩემი ყველაზე სქელი პარალონი იყო და ყინვა არ გაატარა. სამწუხაროდ ვერ დავიძნე საერთოდ, ალბათ ცოტა წამთვლიმა, ვერ ვინძრეოდი და ერთ მხარეს ვიწექი სულ, მძიმე ტოტები იყო და გადატრიალებას ვერ ვახერხებდი მარა ძაან თბილად კი ვიყავი. სადღაც 5 იქნებოდა რო ვეღარ გავძელი და ჩვენი ქოხი ადგა, ჩავიცვით ამ ყინვაში და ცეცხლს მივაშურეთ. მთელი ღამე ცეცხლთან ვისხედით. საბედნიეროდ არ მციოდა საერთოდ, ბევრს ვმოძრაობდი წამდა უწუმ შეშა მომქონდა. ცეცლხლი კარგი გვქონდა კარგად გვათბობდა. სადღაც შვიდი რო დაიწყო პირველი ფანტელი გადმოაგდო, და უცებ საკმაოდ ძლიერი თოვა დაიწყო. სიცივემაც უმატა, მარა რას ვიზამდით ვუძლებდით. ყველაზე ცუდი ის იყო რო ცეცხლზე გაუჩერებლივ ვადნობდით თოვლს და ადუღებულ წყალს ვსვამდით, უფრო სწორად ყავებს, მერე ყავა გამოგველია და კივილამ თაფლი გააძრო. თაფლიანმა წყალმა გაასწორა ძაან ის ყავები უშაქრო იყო და ტკბილმა ცოტა ხასიათზე მოგვიყვანა. თოვლის წყალი ძაან ჭუჭყიანი და თავისი გემო ქონდა, მერე ერთჯერადი სალფეტკით ვფილთრავდით და ისე ვსვამდით მარა გემო მაინც თავისი ქონდა. 8-სკენ ინათა, მარა რათ გინდა მზე თვალით არ გვინახავს გუშინდელი ხეობები სულ ნისლში იყო ცა კიდე სულ დაფარული ღრუბლებით. ნელ ნელა ბანაკიც ადგა ყველა გარეთ გამოვიდა. თოვა კი მატულობდა და მატულობდა. ვინც მთელი ღამე გარეთ ვიყავით წასვლა გვინოდა ვეღარ ვჩერდებოდით. ხალხს კი ისე ეძინა თითქოს და აქ არც არაფერიაო. გოგოების კარავიც ნელ ნელა აიშალა. აღმოჩდა რო კარავში ძაან შესცივნიათ სასტავს, ფეხების მოყინვას გადაურჩნენ. კარავი რო ავშალე და პარალონები გამოვიღეთ პარალონი მიღინული იყო კარავზე. კარვის ჯოხებიც კაყინული იყო ძლივს დავკეცეთ კარავი. მე ჩემი ჩანთა გავამზადე და წასასვლელად გავემზადე. ყველაზე ბოლოს ბაქარი ადგა. ბაქარს ნადვილად ვეღარ დაველოდებოდი. პირველი კამანდა ოთარ გაბუნია და მისი შეყვარებული გვანცა ბოჭორიშვილი წავიდნენ, საკმაოთ ადრე, გვანცას ძაან ციოდა და ბარემ წავალთო, რამდენიმე საათში, მე, ალექსი, კივილაძე, თამო, ნათა, ნინო და ნიო დავიძარით, წინ მე მივდიოდი უფრო სწორად გავრბოდი ისე ძაან მინდოდა რო მალე ჩავსულიყავი. მარა წინა დღეს ნასიარულევი, მთელი ღამე ფეხზე ნადგომი, დაღლილობამ მაინც თავისი ქნა. ერთი სიტყვით სოფლამდე სულ ღიღინ ღინით ჩავედით, ბევრი კარგი სურათი გადავიღეთ და კარგადაც ვხალისობდით გზაში. საკმაოდ მალე ჩამოვიარეთ დაღმართი და საწყის მდგომარეობას დავუბრუნდით. იმ ადგილზეც მივედით სადაც უნდა გადაგვეხვია სინამდვილეში და გზა მოვნახეთ ნამდვლი, კი დაგვწყდა გული მარა მიუხედავათ ამისა მაინც მაგარი იყო. ბევრი რამ გამოვტოვე, ძაან გამიგრძელდებოდა, მთელი ღამის ამბები. როგორ ავღნიშნეთ დაბადების დღე, როგორ ვილოთავეთ და ასე შემდეგ. იქ უნდა ყოფილიყავით რო ეს ყველაფერი იგრძნოთ. ამიტომ მარტო ფაქტებს და თქვენთვის საინტერესო ამბებს დავწერ. დაბლა რო ჩამოვედით პატარა წყარო იყო, იმდენად მონატრებულები ვიყავით, სუფთა წყალს რო ძაან ბევრი წყალი დავლიეთ, ვსვამდით უზომოდ. მარა თოვლის გემო მაინც ვერ გავიყვანეთ. უყკვე რო ვიგრძენით რო სამშვიდობოს ვიყავით. ფრიზბის თამაში დავიწყეთ, კარგა ხანს ვითამაშეთ, ბევრი ვიხალისეთ და ბევრი სურათები და ვიდეოებიც გადავიღეთ. ერთ ადგილზე დგომით ისევ სიცივემ აგვიტანა და გზას გავუდექით. სოფელში ჩავედით და კიდე 2 კილომეტრი ვიარეთ ტრასამდე სადაც ჩვენი დიტო ძია გველოდებოდა. რამდენიმე საათში ყველა ჩამოვიდა. იქვე მაღასიაში შრებოდა სასტავი და იცვლიდა, ფეხზე. უცებ ავბარგდით და თბილისისკენ დავიძარით. სადღაც 7 იქნებოდა რო გზას დავადექით. ბორჯომში ის 2 ადამიანი ავიყავნეთ ვის გამოც გზა აგვერია, ამ პატარა მანქანაში 19 ადამიანი შევვიწროვდით და კიდე 2 ადამიანი დავიმატეთ. ისინი გვიან ღამე დაბრუნებულან სოფელში და იქ გაუთევიათ ღამე. დიტო ძიას მანქნა გაუკეთებია წყლის შლანგი ყოფილა გახეთქილი და იქიდან აპარებდა წყალს. ვიფიქრე ვსო 2 საათში თბილიში ვართ, მე და ნათიამ დავგეგმეთ რო საპილმენეში წავსულიყავით, შეციებულ ადამიანს გაგვისწორდებოდა ძაან. რამდენიმე საათში ხაშურში ჩავედით, მშივრები ვიყავით რამდენიმე ადამიანი გადავიდა, ჩვენს სტუმრებს საჭმელი ქონდათ ჩანთაში ის გადმოიღეს და შოთის პურის საყიდლად წავიდნენ. რო დაბრუნდნენ, ცუდი ამბავი გავიგეთ თურმე აკოს ფეხზე მანქანამ გადაუარა. უცებ მიქაელმა უნახა ფეხი და საკმაოდ დასიებული ქონდა ცივი საფენები დავადეთ და გზას გავუყევით. აქ მაგრად დავიძაბეთ ყველა ვერა და ვერ დასრულდა ეს 2 დღე. კიდე ერთი უსიამოვნბა შეგვემთხვა. ამ ჯერზე გორამდე არ გავჩერებულვართ გორში გავჩერდით სოკარის კალონკასთან კამადა გუდვილში გადავიდა რაღაცეები იყიდა, ზოგი საპირფარეშო მოითავა, ვინატრე რა იქნება ცხელი წყალი იყოს თქო და მართლაც ხელების დასაბანად რო გამოვედი, ცხელი კი არა ქაფქაფა წყალი მოდიოდა, მაგრად გამისწორდა, ხელები საპნით დავიბანე სახეც და ვიგრძენი რო ადამიანი ვიყავი. რო გამოვედი სველი სახე ეგრევე მომეყინა. უცებვე ავედით მანქნანაში და გზა განვაგრძეთ. გორს ვიყავით საკმაოდ გაცელილები თითქმის იგოეთამდე მისულები რო ქეთის გაახსენდა საფულე დარჩა გუდვილში. აი აქ ატყდა წივილ კივილი და პანიკანა იქ რო ვიყინებოდით არ ყოფილა ისეთი პანიკა როგორც ეხლა. გადავრეკეთ 112 მარა თავი ბოლო ვერ მოაბეს, ნანა ელაპარაკებოდა ვერაფრით ვერ აუხსნა რა გვინდოდა ხან სოკარს და სმარტს ეუბნეობდა ხან ვისოლს და გუდვილს მაგრად დააბნია, აქეთ ეჩხუბებოდა. ერთი სიტყვით ამ სიტვაციაში ნათიამ ივაშკაცა. დეიდამისი გუვლილში მუშაობს დიღმის. გადარეკა და აუხსნა რო გორის გუდვილში სოკარის კალონკასთან რო არის დაგვრჩა საფულეო და იქნებ გაარკვიოო. 5 წუთში დეიდამისმა დარეკა და სახელი გვარი მითხარითო ვისი საფულეაო. ყველაფერი გაირკვა საფულე დაცვას აქვს და თუ გინდა ხვალე მიდითო და წამოიღეთო. დავწყნარდით, მე და ნათიამ გადავხედეთ ერთმენათს და უკვე ვნატრულობდი სახში მშვიდობით ჩავსულიყავი. საქმე ის იყო რო ავტობანზე ვიყავით და როგორ მოვტრიალებულიყავით, დიტო ძიას არ უნდოდა, პატრულს ვთხოვოთო და იქნებ წაგვიყვანოს და მოგვიყვანოსო. აქ კიდევ ერთი დიდი პრიკოლები გაიჩითა. ერთი სიტყვით ისევ დიტო ძიამ წაგვიყვანა. რომელიღაც სოფელში მოვტრიალდით და უკან წავედით, რუისში ჩადეთი და იქიდან ისევ უკან წამოვედით. საბედნიეროდ უვნებლად დაიბრუნა ქეთიმ საფულე, დიტო ძიას 30 ლარი დავუმატეთ. ამ ჯერზე ბოლო გაჩერება თბილისი იყო. პროსტა მაგარი გული დაგვწყდა მე და ნათიას რო პილმენები გავმაზეთ. უცებვე ავედი სახში მაგარი დანგრეული და რავი ამდენი რამ ერთად არასდროს არ გადამხდენია თავს. მინდა რო ყველას მადლობა გადავუხადო რო ესეთ დროს იქ ცირკები არ დადგით არც ერთმა და ვაიმე დედიკოს ძახილი არ დაიწყეთ. ყველას საღოლ ჩემი ჩათვლით და ამის მერე უფრო დაკვირვებულები ვყოფილიყავით. პერსონალური მადლობა კი თამოს და ნათიას, ესეთი კარგი მეგობრობისთვის და კიდე ის საჭირო საჩუქრებისთვის რომელიც მე სულ გამომადგება პახოდში და მათ თავს გამახსენებს. პრინციბში რა სულ ჩემთან ერთად დადიან და გახსენება არ დამჭირდება. მართლაც რო მაგარი იყო!!!.

ვაჟაობა - ჩარგალი

ორშაბათია, სამახურში ვარ მაგარი დანგრელი მხრების კუნთები სულ მტკივა, ცოტათი მოვრჩი ჩემ საქმეებს და დაწერა მომინდა. ეხლა რა მოხდა ამ საბათ ვკირას 26-27 ოქტომბერს. ერთი კვირით ადრე დაიგეგმა რო რამდენიმე ადამიანი მივდიოდით ნუცასთან ასფარაში კარტოფილი უნდა ამოგვეღო და ცოტა სახლი შეგვეკეთებინა, 5 ადამინი მოვგროვდით. ამ გასვლაში, ნათია დარჩიაც მოდია, ჩემთვის ყველაზე საყვარელი და ყოველთვის სასურველი ადამიანი, აგრეთვე თამო ზარქუა, ამ ადამიანზე ბევრს არაფერს არ დავწერ, მოკლედ ვიტყვი ძაან ძაან მაგარი ადამიანია, ადამიანი! კამანდაში თათული იყო და მისი მეგობარი. პარასკევს საღამომდე ვიცოდით რო მივდიოდით უკვე ყველაფერი გამზადებული და გათვლილი იყო, საღამოს თამოს წავყევი და პარალონი ვაყიდინე, ზუსტად 18:43 იყო რო ნუცას sms მივიღე ასფარა ჩაიშალაო, მამაო ავადაა და მარტო არ გვიშვებსო. ამ sms წაკითვის მერე წამიერად დავიგრუზე და ჩამოუშვი ყურები მარა რა პრობლემა, კარვებით წავალ ვიფიქრე. ვიცოდი რო თათულის ძაან უნდოდა წამოსვლა და იმედი მქონდა რო დამთამხდებოდა. ნათიას და თამოს მივწერე რაშიც იყო საქმე. ნათიას მაგრად გაუტყდა, მერე კარვის იდეა უთხარი თამოს, მარა გრიპი მაქვს და კარავში არ გამიუარესდესო, თათულისაც შევეხმიანე როგორც იქნა და კარვის გეგმა არაო მეზარება კარვის ამბავიო, ასე იყო თუ ისე მარტო მე და ნათია ვერ წავიდოდით ამხელა გზაზე და არანაირი მუღამიც არ ექნებოდა. საღამოა უკვე და სახში არ ვამბობო რო ვეღარ მივდივარ იმედი მაქვს რო სადმე წავალ და ბოლომდე მჯეროდა ამის. ნათია მირეკვას და მეუბნება რო ხვალე ვაჟაობა და წამოდი იქ წავიდეთო. გამიბრწყინდა თვალები და ვუთხარი ინფორმაციას მოვიძიებ და წავიდეთ თქო. ვაჟაობის ტური ლელა წიკლაურს ქონდა დაგეგმილი და მიდიოდნენ, ლელას ინფორმაცია გამოვკითხე სარეისოების შესახებ. ჩარგალში 11 ზე გადიოდა თბილისად და მეორე დღეს 2-ზე ბრუნდებოდა თბილიში, იდეალური ვარიანტი იყო. ერთი სიტყვით ნათიას და მეც ძაან გვინოდა წასვლა. ნათიამ იქნებ იქ სახლი ვნახოთ ღამე და გავათიოთო, რამე ოჯახური სასტუმრო იქნებაო, ეგეც ვკითხე ლელას და არ ვიცი ეგ ადგილზე უნდა გაარკვიოო. ეგ არაფერი კარავი, თბილი საძილეები და არ შეგვცივდეობა, უბრალოდ ნათიამაც კარავში არ გავცივდეო, ახლახანს გამოვკეთდიო. ვნახოთო თუ ვიშოვეთ დავრჩეთო თუ არა და წამოვყვებით რამესო. სანამ ლელასთან ინფორმაციას ვაგროვებდი რა და როგორც, მსურველები გამოჩდნენ წამოსვლის და ლელამ მეორე მარშუტკა დაამატა, შემომთავაზა რო წამოდითო და ნახევარი ფასი გადაიხადეთ იქ რო რჩებითო. მაგრად გამიხარდა, ნათიას დავურეკე და ვუთხარი, რო თუ რამე მარშუტკით დავბრუნდებით თქო. ძაან მარტივად იყო ყველაფერი და სიაში ჩავაწერინე ჩვენი თავი. ეგრევე თამო გამახსენდა, უფრო სწორად არც დამვიწყებია, 1 დღე ვიცოდი რო აწყობდა და ვიცოდი რო ეგეც ჩემსავით იყო, ჩანთა ჩალაგებული და ამოლაგება რო ეზარება. დავურეკე და ამაბვი ვახარე. თამოც ჩავწერე სიაში, თამოს მივწერე რო მაინც სრული ეკიპირებით წამოდი თქო რო თუ რამე დარჩები მეთქი, თუ სახლი ვნახეთ თქო. სახლი თამოს აწყობდა. რამდენიმე საათში ყველაფერი მოგვარდა. დილით 7ზე გავიღვიძე და 8-ის ნახევარზე ნათიას ვურეკავ ადექი გაემზადე თქო. შეთანხმებულები ვიყავით რო დილით უნდა შევხვედროდით ერთმანეთს და რარაცეები უნდა გვეყიდა, რავი ვიფიქრე ამ ყველაფერს დიდი დრო მოუნდებოდა და ნამეტანი ადრე გავაღვიზე ნათია. ერთი სიტყვით შევიკრიბეთ ვაგზალზე ვერაფერი ვერ ვნახეთ და შეხვედრის ადგილზე წავედით, სადაც სმარტი მდებარეობს და მთელი საათ ნახევრით ადრე მისულები სმარტში დავბოდიალობდით. 10 საათიდან დაიწყო ხალხმა მოგროვება, თამო 10-ზე მოვიდა, ხალხის ლოდინში გავიხედე და drum დავინახე თავისი ჩანთით. მანდ თვალები გამიბრწყინდა, მარშუტკიდან ჩავედი და მივესალმე ეგრევე ვაჯახე რჩები თქო? რო გავიგე რო drum-იც რჩებოდა გამიხარდა, ჩვენი დარჩენის ამბავი გადაწვეტილი იყო. ჩარგალაში ჩასასვლელად 2 საათი მოგვინდა, ცხვარი შეუკვეთეს საერთო მეგობრების ფაცხაში და საღამოს ცხვრის ხორცი და ხაშლამაზე უნდა გვექეიფა. ჩარგალში მანქანებს არ უშვებდნენ, რამდენიმე კილომეტრის გავლა ფეხით მოგვიწია. ასვლისას დოღი იყო, მარა ძაან ბანძი ცხენები ყავდათ, შატილში რო დოღი იყო ის უფრო მაგარი იყო, შატილში ცხენები ჩემზე 4 თავით მაღლები იყვენენ და უფრო ძლიერები, ამ ცხენებს კი სიარული ეზარებოდათ. რამდენიმე წუთში ჩარგალში ავედით, შავფაროსნები ვნახეთ ბაქარი თავის თორღვასთან ერთად, სამწუხაროდ დავაგვიანეთ და შავფაროსნების გამოსვლა კიდე ვერ ვნახეთ. ოდოსმე იმედია ვნახავთ. ძაან მაგარი ფრინველია ჩვენი თორღვა. სცენა გამზადებული იყო, მონაწილეები ემზადებოდნენ. სანამ დაიწყებოდა გამოსვლები მუზეუმი დავათვარიელეთ, იქვე წიგნი იყო სადაც რასაც გინდა იმას ჩაწერდი სტუმრების წიგნი იყო, ჩვენ ყვეკლაზე ორიგინალური ჩანახატი გავაკეთეთ. მივდექით მოვდექით, სურატები გადავიღეთ. გამოსვლები საინტერესო იყო, ვაჟას ლექსებს ამბობდნენ, ცეკვავდნენ და მღეროდნენ. ერთი სიტყვით კარგი იყო. ისევ ლელას ვეკითხობოდით ინფორმაციას, სად შეიძლებოდა დაბანაკება და ასე შემდეგ. ლელამ შემოგვთავზა რო წავყოლოდით ცხვრის ხორცი გვეჭამა და სადმე იქვე ახლო მაქლოს დაბანაკდებითო. ბევრი არ ვითათბირია და წავყევით, მეორე დღეს ანანურის ციხე იყო გეგმაში და იქიდან უფრო მარტივად წავიდოდით. ერთი სიტყვით ლელას წავყევით და მაღასკარის იქეთ ერთ ერთ ფაცხაში მივედით მგონი მგზავრული ერქვა. უკვე ბნელდებოდა რო მივედით, ცხვარი დაკლული და უკვე ხაშლამაც და მწვადით მზადდებოდა. ჩვენ უცებ ნებართვა ავიღეთ რო იქვე ფახცაში დავბანაკებულიყავით, უცებვე კარავი გავშალეთ და გავამზადეთ ყველაფერი სანამ დაბნელდებოდა. ყველანი სუფრას მივხედით და სმა ჭამა გაჩახდა, კარგად მოვილხინეთ. ლელა და კამანდა 9 საათზე დაიშალნენ, ფაცხსის მფლობელებიც წავიდნენ, drum უცებ ცელცი დაანთო და ჩვენ ჩვენი კარვის და ცეცხლის გვერძე გადავინაცვლეთ. სასტავს დავემშვიდობეთ, ყველას ჩვენთან უნდოდა დარჩენა. ჩვენტან დარჩა იქ მაცხოვერებელი პაატა. პაატა საკმაოდ ნასვამი იყო, როგორც ხდება ხოლმე მთვრალ ადამიანებთან, თქვენი ჭირიმე თქვენ შემოგევლეთ. პატა წავიდა მაღაზიაში და უცებვე დაბრუნდა, პივადა ჩიფესები და რაღაცეები მოიტანა. მე და drum ვსვამდით და გოგოებიც შიგა და შიგ. პაატა ბევრ ფილოსოფიურ რამეებს გვიყვებოდა და ასე შემდეგ ცოტა ტვინი ბურღა და რავი... ერთი რაც მართლა კარგი გვითხრა და კარგად დამამახსოვრდა. ოჯახის სადღეგრძელო დავლიე, როცა ვსვამ ლაპარაკი ბევრი ვიცი ხოლმე უფრო სწორად სადღეგრძელოები მიგრძელდება ხოლმე. პაატამ რო განაგრძო, რაღაც დაგავიწყდაო თვქენი თავი რატო არ დალოცეო. ეხლა ესე ერთად რო ზიღართ ერთად რო გძინავთ თვქენც ოჯახი ხართო, რაღაცნაირად მომეწონა და მესიამოვნა, მართლაც რო ლაშქრობაში ერთი ოჯახი ვართ, ერთმანეთს ვუვლით ერთმანეთს შევციცინებთ აბა ვინმეს რამე ხო არ უჭირს და როგორც ოჯახის წევრები უვლიან ერთმანეთს ისე ვუვლით ლაშქრობეში ჩვენ ერთმანეთს. სადღაც 12-ზე მასპინძლები ჩამოვიდნენ მაგარი მთვრალებ იყვნენ ისენიც, დაგვხედეს და მთელი ამბები, თუ რამე დაგჭირდათ და ასე შემდეგ, მალელვე წავიდნენ. პაატამ ხვალინდელი დღის გეგმა შემგოვთავაზა, ბებრის ციხეა და იქ ავიდეთო, და დილით ნავით გავისეირნოთო პატივს გცემთო. მეტი არაა ჩემი მტერი მაგას ნავით ვეკატავეთ მარა ბებრის ციხეზე ინფრომაცია გავიგეთ და ოთხივემ გონებაში ჩავიმეჭდეთ. რამდენიმე ხანში პაატაც წავიდა, პაატას წასვლის შემდეგ რამდენიმე საათში ჩვენც დავწექით უფრო სწორად დაწოლა მინდოდა და ცეცხლი ჩავაქრე, გოგოები ვინუჟდენები იყვნენ დაწოლილიყვნენ, ნათია გამიჯვარდა რატო ჩააქერიო. მარა მარტო არ დავტოვებდი გარეთ. არც გარეთ და კარავში ხო საერთოდ არ ციოდა. დავწექით, გოგოებს არ ეძინებოდათ drum კუთხეში იყო და გოგოები ვერ ეკარებოდნენ, მე კიდე მაგრად გამიფიქნეს არ დამაძინეს, მაწვალებდნენ და მაწამებდნენ. რამდენიმე საათის წამების მერე სხვა ხერხს მიმართეს თავი მოვიმკვდარუნე ვცდილობდი რეაქცია არ მქონოდა, მერე სიმღები ჩართეს და მთელ playlist მომასმენინეს. მარა გავუძელი და ხმა არ ამოვიღე. უკვე გვიანი იყო და ნათიას სიტყვები რო გავიგონე მეძნებაო მანდ ავოსითუქე და ტკბილად დამეძინა. დილით 8 საათი იყო რო გამეღვიძა, მგონი თამოს უკვე ეღვიძა, წყნარად უხმაუროდ ვიწექით და რაღაცეებზე ვლაპრაკობდით მე და თამო, სამომავლო გეგმებს ვუზიარებდით ერთმანეთს. მალევე ნათიამ წამოყო თავი დამაძინეთო, ისევ შევიტრიალეთ ძილი და 9-ზე დავაყენეთ ბუძელნიკი, მარა მე დავასწარი და ადრე ავდექი ვერ გავუძელი ტყუილა ყოფნას კარავში. დილა ძაან ლამაზი იყო. ფოთლები ცვიოდა ხეებიდან, ფოთლების წვიმა იყო ჩვენს ფაცხაში. მზე ამოდიოდა და მიწას სხივი რო ეფინებოდა ფოთლები თავის ოქროს ფერს უფრო იძენდნენ და უფრო და უფრო ლამაზი ხდებოდა. მალევე ყველა ადგა, ამასობაში პაატა მოვიდა, ბებრის ციხე დამანახა აი იქ არისო, ნომერი ჩავიწერეთ და რო გაემზადებით დამირეკეთო წავიდეთო. მეტი არაა ჩემი მტერი, ვრეკეთ მარა უშედეგოთ. ყველა ადგა მზე მალევე მოადგა ჩვენს ბანაკს. წინა დღესთან შედარებით ბევრად თბილი და მზიანი დღე იყო, მოკლე მკლავიანებით დავდიოდით. ამასობაში გოგოებმა დაასუთავეს იქაურობა და ძაან ძაან ბევრი ნაგავი მოაგროვეს, drum-ს დიდი ნაგვის პარკები ქონდა. ჩვენ ცეცლი დავანთეთ წყალი ავადუღეთ და სუფრა გავშალეთ. ამასობაში ჩვენი მასპინძლები მოვიდნენ, სიმართლე გითხრათ ვინ ვინ იყო არ ვიცი აზრზე არ ვარ. პახმელიაზე იყვენე drum-ს არაყი დაულიეს, ჩვენ ბებრის ციხეზე გამოვკიხეთ, არაო დღეს ვერ ახვალთო. არა და გუშინ პაატამ 20 წუთში ავდივარო, კი ბლატაობდა და ჩვენ 1 საათი ვიანგარიშეთ ამან კიდე დღეს ვერაო. იტოკში თვალი ხედავდა სადაც იყო და რატომაც არა ავშალეთ ბანაკი და დავიძარით. კოშკი, უფრო სწორად სვეტი, მთის ფერდობზე იდგა თითქმის მთის წვერზე შუა ტყეში. გზა შევნიშნეთ უფრო სწორად წყილს ნავალი და გადავწყივეთ იმით ასვლა, მთის ძირში 20 წუთში მივედით. შევუდექით ფერდობზე ასვლას, მარა ვაი ამ ასვლას, ყველანი სწრაფად მიდიოდნენ ჩემს გარდა, ძაან დამრეცი იყო ფოთლებით და მიწიანი გზა ფეხი არ ეკიდებოდა, ბევრი დამპალი ხე იყო და არც ერთი მათგანი სანდო რო ჩაჭიდებოდი. ორ მეტრს რო გაივლიდი ერთი მეტრით დაბლა მოდიოდი. ერთი სიტყვით ამ ფორთხიალ ფორთხიალში როგორც იქნა ავედით, ბანაკიდან ციხემდე 1 საათი და 20 წუთი მოვანდომეთ. რამდენიმე ხანი ციხეზე გავჩერდით. ამასობაში 2 ბიჭი დაგვეწია იქაურები უფრო სწორად მგონი ფახცის ნამდვილი მფლობელები. ბევრი სურათის გადაღების მერე და კარგი ხედების ტკბობის მერე დაბლა დავეშვით, პირდაპირი მნიშვნელობით დავეშვით. ჩამოსვლა უფრო საშინელი აღმოჩდა მარა ჩამოსვლას 30 წუთი მოვანდომეთ, ორჯერ ნაკლები. ფოთლების სერფინგი მოვაწყვეთ. Drum და კიდე ჩვენი მასპინძლები და თამო წინ მიდიოდნენ მერე ნათია და მერე ბოლოს მე. თავიდან გამიჭირდა, მარა დავამუღამე, ავირჩევი გასაჩერებლ ხეს და დავეშვებოდი მაგარი ექსტრები იყო. ბოლოს მე და ნათია ერთად მოვდიოდით, მარა იყო ადგილები სადაც კარგა მაინძილზე ხე არ იყო, ერთ ადგილზე კარგად დასრიალდა ნათია და მე რო არ გამეჩერებინა რავი. ასე თუ ისე მივდიოდი, წინ ხალხს ვერ ვხედავდი მარა ალაგ ალაგ თამოს წამიწივლების ხმა მესმოდა, მერე გავაგონებდით ერთმანეთს ხმას და ვიცოდით რო ცოცხლები ვიყავით. გვერძე ხევამდე ძლივს მივახწიეთ, ხევში ჩასასლელი 90% იყო ჯერ მე წავედი და ყველაზე ცუდად მანდ ჩავსრიალდი უფრო სწორად ჩავიჩეხე, საბედნიეროდ გადავრჩი და უმნიშვნელო ნაკაწრები მქონდა ხელის გულებზე. მერე ნათიამ უფრო წარმატებით გამოიარა ეს გზა, გზა უფრო გამარტივდა მარა ვეღარ დავდიოდი ფეხები სულ მიკანკალებდა ადრენალინისგან, ეგეთი რამ პირველად ბირთვიში დამემართა მარა ეს ორმაგად ძლიერი იყო. იქვე რამდენიმე მეტრში სასტავი დავინახეთ და მალევე შევუერთდით. Drum-მა ტელეფონი დაკარგა უცებ გადავრეკეთ და რამდენიმე წუთის ძებნის მერე ფოთლებში იპოვა. ასე მშვიდობით ჩამედით, შევხედე დრამს და მაგარი საშინელ დღეში იყო, უცებ drum წაბორძიკდა და თამოს სესწივლა. მერე გამახსენდა თამოს წივილი და მივხვდი რო თვითონ კი არ იქცეოდა drum-ის ჩაჩეხვებზე წიოდა. მაგიტომაც იყო დრამის ასეთ დღეში. იმ ეკლიან გზაზეც შორტიკებშიც რადენიმე მარცხი მოუვიდა, გზაზე რო დავდექი მერე ამოვისუნთქე. ყველას ადრენალინის მაქსიმალური მოზღვავება გვქონდა და მაგარ ხასიათზე ვიყავით. მარა ზოგ ზოგიერთები დაზარალებულები, ნათიაც არ იყო კარგ დღეში, კარგად ქონდა დაბეჟილი ერთი ადგილი და სტკიოდა. რამდენიმე წუთში ბანაკში მივედით, მოვწესრიგდით და გზას გავუდექით სადღაც 4 იყო რო მსვლელობა დავიწყეთ იმ იმედით რო ვინმე გაგვიჩერებდა. ჟინვალამდე 15 კილომეტრი იყო მგონი, და ვარაუდობდით რო 3 საათში ჩავიდოით, კარგი ტემპი კი გვქონდა მარა 3 საათში ვერ ჩავიდოდით. მანქანა ცოტა მოძრაობდა თან არ აჩერებდნენ. რამდენიმე ჯიპმა სულ ცარიელმა არ გაგვიჩერა, მაგრა გატეხილში ივყავით მზე უკვე ნელ ნელა ჩადიოდა, თამო სურათებს იღებდა და 2-2 გავიყავით წინ drum და ნათია მიდოდნენ უკან მე და თამო, თან მე ის ტემპი აღარ მქონდა თამოს ვსთხოვე ერთად ვიაროთ თქო და ჩემთან ერთად მოდიოდა, ძაან წინაც არ იყვნენ. ძველმა მერსედესის მარკის მარშუტკამ გაგვიჩერა და თიანეთის გადასხვევთან ჩამოგსვევს, სოფელში მიდიოდნენ არჩევნებზე. იქვე მანქანა იდგა, აღმოჩდა რო მისი მეგობარი გოგო თიანეთისკენ მიდიოდა ჩვენ მარშუტკას გაყვა ეს გოგო და ამ მანქანას კი ჩვენ წავყევით, მანქანამ მთავარ გზამდე ჩაგვიყვანა. გავუდექით ანანურისკენ გზას, უკვე 6 საათი იყო. მაქნანები არ გვიჩერდებდნენ. Drum ჯოხი გააძრო და ომობანას თამაშობდა, მერე მეც მოშოვა რაღაც ჯოხი და ამხელა ეკიპირებით გზაზე აქეთ იქით დავრბოდით პატარა ბავშვები სოფელში რო თამაშობენ მარა ჩვენ უფრო მაგრები ვიყავით სამხედღო ჩანთებით და ისეთ მოძრაობებს ვაკეთებდით ვითო ერთმანეთს ვაზყვევით სპეცრაზმელს შეშურდებოდა. ამის შემხვედვარე მანქაები სვალს ანელებდნენ და ჩვენ გვიყურებდნენ. კარგა ხნის სიარულის მერე ერთმა მაქნანამ გაგვიჩერა, და რამდენიმე კილომეტრი წაგვწია წინ. აღმოჩდა რო მეგორის დასახმარებლად მიდიოდნენ რომელსაც მანქნანა გაუფუჭდა. შემოგვთავზეს რო მაქნას 15 წუთში გააკეთებსო და ამას წაყევითო ვლადიკავკაზში მიდისო. ჩვენც დაველოდეთ, ამ ლოდინში კარგა დაღამდა, ვიფიქრეთ რო აზრი არ ქონდა ანანურში ასვლას შეიძლება დაკეტილი ყოფილიყო. ისევ ამ მანქანას გავყევით ოღონდ ამჯერად უკან და თბილიში, drum შემოგვთავაზა რო პილმენი გვეჭამა, ვითომ ხინკალი იყო ჩაფიქრებული მარა ისანში მაგარი საპილმენე ვიციო ქოთნებში და იქ წავიდეთო, წინასწარ უკვეთავ და მზა გხვდებაო. მაგარ ხასიათზე მოწოდების სიმაღლეზე ვართ და რატომაც არა. აღმოჩდა რო ჩვენი მანქანა მოსკოვის პროსპექტზე მიდიოდა. პირდაპირ საპილმენენს კარებთან მიგვიყავნეს, რო მივედით 10 წუთი კიდე ველოდეთ, მოვწესრიგდით როგორც შეგვეძლო და 4 ქოთანი მოიტანეს. ძაან მაგარი იყო, თითოში 30 ცალი პილმენია, სმეტანა და თავისი წვენით, თავზე წომი იყო გადაკრული და ქოთანი რო ცეცხლში იყო ეს ცომიც იწვებოდა, შიგ კი პილმენი იხარშებოდა. პური იყო რა, მაგარი მგლებივით ვიყავით, არაყი გვქონდა და რამდენიმე drum-ს ყანწი გამოვიდა. მართლა მაგრად გაასწორა მე და თამომ, ხორციანები ვჭამეთ drum-მა და ნათიამ ყველიანი. მაგარი მშივრები ვიყავით და ძლისვს შევჭამეთ, გოგოებმა დატოვეს და იმათიც ჩვენ ვჭამეთ. ყველაზე მეტად იმან გაასწორა რო ქოთნებს ყურები ქონდა ორივე მხრიდან, რო ამოვჭამეთ პილმენები მერე წვენი დავლიეთ მოვიყუდებდით ხოლმე და ისე ვსვამდით, აუ მაგარი იყოოოოო!!!!!. ასეთი ემოციებით და ასეთი თავგადასავლებით დავიშალეთ. ძაან მაგარი იყო. ხო მოკლე რეზიუმე. მადლობა ლელას რო წაგვიყვანა, მადლობა drum-ს რო იქ შემოგვიერთდა, მადლობა ნათიას და თამოს რო ასე მაწვალებენ და ასე მიშრობენ სისხლს და ასე ძაან რო ვუყვარვარ.

ასფარა, კონკრეტულად კი აბულები

გამარჯობათ, მინდა კიდევ ერთი ჩემი ლამაზი შაბათ კვირა მოგიყვეთ. 12 13 ოქტომბერი, გასვლა ჯავახეთში დაიგეგმა, რათქამუნდა ნუცას მიერ, აბა ჯავახეთში მის გარეშე რამე მოხდება? ერთი სიტყვით ისევ და ისევ ჩემი საყვარელი ჯავახეთი, რამდენიმე კვირის უკან ვიყავი მესხეთში, მონატრებული ვიყავი სადმე წასვლას, ნუცას გასვლები კი ჩემთვის ყველაფერს ნიშნავს, არც ერთი გასვლა არ გამომიტოვია ნუცასი, რაც მას ვიცნობ და არც მომავალში არ გამოვტოვებ. ვიცი რო ის გასვლა სანახაობრივათ და კულტურულ ისტორიული თვალსაზრიზითაც ძაან მაგარი იქნება. ნუცამ კარგად იცის ის ადგილები სადაც დავყევართ და ბევრ საინტერესო ფაქტს და ისტორიას ვგებულობ ხოლმე. ერთი სიტყვით ჩავეწერე სიაში და დაველოდე თუ როდის მოვიდა ნანატრი შაბათი კვირა. ჩემი მეგობარი თამოც ჩაეწერა და მისი ძმაც ზვიადიც. ზაფხულის მერე სადაც კი ვყოფილვარ თამოს გარეშე არ წავსულვარ არსად და არც ეს გასვლა იყო გამონაკლისი. მე ძალიან მიხარია რო ასე ჩემი მეგობრები დამყვებიან და ჩემთან ერთად ნახულობონ ამ ყველაფერს. სამწუხაროდ მისი და ნინო ვერ მოდიოდა სამსახურის გამო და ძალიან დამწყდა გული. რაღაცნაირად რო დავფიქრდი მივხვდი, თუ რატო დავდივარ მე ამ პახოდებში, მარიამოს მაგრად უწერია და მე ძაან მიყვარს მისი სიტყვები. მარა მე ჩემი სიარულის აზრზ ჩავწვდი, თურმე ჩემი მეგობრების გამო დავდივარ, ჩემთვის ნაკლებად ექნება აზრი თუ იქ ვინმე ჩემი მეგობარი არ იქნება. ნინოს არ წამოსვლამ მიმახვედრა, არანაირი აზრი არ აქვს ამ ბედნირებას და ამ სიყვარულს თუ ვინმეს არ გაუზიარე, მე ვეხვეწები ხოლმე რო წამოდით ნახეთ მინდა რო ეს ყველაფერი მათაც გაიზიარონ და ნახონ, მე მაშინ ვიქნები ბედნიერი თუ ჩემი მეგორები იქნებიან ბედნირები და ვიცი რო მათ ეს პახოდები ბედნირებას მისცემენ, ვიცი რო თუ წამოველ რო მე მათ 2 ლამაზ დღეს ვაჩუქებ, თამო და ნინო რო ჯავახეთში იყვენ პირველად ახალქალაქში მეუფეს მუზეუმი რო ნახეს, ისენი ბედნირები იყვნენ მე მათ 2 ლამაზი დღე ვაჩუქე და მათ მე კიდე დიდი სიყვარული. ისე მოხდა რო ამ გასვლაში კიდევ ერთი ჩემი მეგობარი ნუნუ ხიდაშელი წამოვიდა, ნუნუ ჩემი კლასელი იყო. ნუცა მეღადავებოდა ვინმე არ მოგყავსო? და აი ნუნუ წამოვიყვანე, თამო უკვე სტაჟიანია და აღარა საჭირო პლიუსად რო ჩაეწეროს, საპახოდე ახჭურვილობაც აქვს, ერთი სიტყვით მოლაშქრეა. როგორც იქნა დადგა ნანატრი შაბათი დილა, დილით 05:30-ზე ავდექი 7-ზე სამგორში უნდა ვყოფილიყავი. მამაჩემმა ვერ წამიყვანა, მეტრომდე ფეხით ჩავედი, თამოსთან შეთანხმებული ვიყავი რო ვაგზალზე უნდა შევხვედრილიყავით, ეგრეც მოხდა მეტროში კიდევ ერთი ადამიანი ნატალია დაგვემგზავრა უფრო სწორად როცა ვაგზალზე ვიდექი ის იქ მოვიდა საბურთალოს ხაზიდან. მივედით სამგორში და ნელ ნელა შეკრება დავიწყეთ სიაში 18 კაცი ვეწერეთ აქედან 1 ადამიანი უკვე ასფარაში იყო. მოხდა ისო რო ბევრმა გადაგვაგდო და სულ 13 კაცი დავრჩით, ნუცასთან დავრეკეთ მძღოლს რამდენზე იყო შეთანხმებული გავარკვიეთ და რო გაირკვა ფული გვყოფნიადა რა დალოდება რის დალოდება ეგრევე დავიძარით. ისე მაგრად გამიტყდა და ყველას გაგვიტყდა რო ამდენმა გადაგვაგდო. 8 საათზე დავიძარით, თამოს გუაშები ქონდა წამოღებული თვითონ ცოტათი იყო მოხატული, მე როგორც მოხალისე სრულიად სახე მომიხატა. ნახევარს ვცნობდი ნახევარს არა, მარა უცებ გავიცანით ყველამ ერთმანეთი და ფოკისკენ გავწიეთ სადაც ნუცა და ქრისტი გველოდებოდა. ნუცას აბულების გასვლა შარშანაც ქონდა გაკეთებული და კივილაძესგან ვიცოდი რო საკმაოდ რთული იყო აბულებზე ასვლა. სადღაც 3 საათში ფოკაში ვიყავით. ფოკაში ნუცა, ქრისტი და ირაკლი დაგვხვდნენ. დედათა მონასტერი უნდა გვენახა მარა ნუცამ მე რო დამინახა ასე მოხატული და კიდე რამდენიმე ადამიანი გადაიფიქრა ხვალე ვნახოთო. დავიძარით სოფელი განძისკენ საიდანაც მიდიოდა გზა პატარა აბულისკენ სადაც შემორჩენილი იყო ციხე, და მის გარშემო საცხოვრებელი ადგილები. გავემზადეთ ასასვლელად ჩანთებში გადავინაწილეთ რაც რამე გვჭირდებოდა და დავიძარით. თამოს ჩანთაში ჩავდეთ, ჩემი, თამოსი და ზვიადის ნივთები ჩვენი საჭმელი და ისე გავუყევით გზას, ჩანთა თამოს მოქონდა ახალი იყო, პირველად ქონდა პახოდში და ზურგინდან არ იშორებდა, ჯერ დაღლაც არ აწუხებდა. ავიარეთ ერთი დიდი ფერდობი და მთის ქედზე დავსწორდით. არ დავიწყებ თუ რა ლამაზი იყო და ასე შემდეგ, მე მაგდენი ნიჭი და უნარი ვინ მომცა რო ის სილამაზე ავღწერო და აქ გადმოვცე, მაქსიმუმ სურათები ნახეთ. გავიარეთ ეს ქედი და კიდევ ერთი დიდ ფერდობს მივადექით, ციხე მარცხნივ იყო ჩვენგან, ნუცამ მწვერვალზე ავიდეთ იქიდან ლამაზდა ჩანსო და გადმოვხედოთო. წინ ერთი ჩვენიანი მიდიოდა ძალიან წინ, რომელიც უკვე ციხეზე იყო ასული. მე მწვერვალზე არ ავედი და ციხისკენ გავსწიე. უჩანთოთ ვიყავი და საკმაოდ სწრაფად ვმოძრაობდი.რავი რა გითხრათ აბულის ციხეზე, მწვერვალი 2700 მეტრზე არის, დიდი ლოდებითა დაფარული მთელი ფერდობი, ციხე კიდე უბრალოდ დაწყობილი ამხელა ლოდებითაა ნაშენი. ციხის გარშემო კარგად იყო შემორჩენილი ნასახლარები მარა ისეთი პატარა იყო არ ვიცი რისთვის იყენებდნე, თაროებიც ეტყობოდა თვითეულ ოთახს და ყველა ერთმანეთში იხლართებოდა, პატარაზე ქუჩაც ჩანდა რო თავოს დროზე ქუჩა იყო. უცნაური რამ იყო, სასტავი ზევით ავიდა და პური იქ ჩამეს, ციხეზე კი მე თათული და კიდევ ნინო მგონი ვიყავით. ნუნუს ჩანთა მე მქონდა და ნუნუს საჭმელი ჩვენ შევჭამეთ. ციხეზე ჩვენს გარდა 2 პოლონელი იყო გამოვესაუბრეთ და ხვალე ჩვენც ავდივართო დიდ აბულზე. ერთი სიტყვით ციხეზე ჩამოვიდა კამანდა მიათვარ მოათვარიელეს და უკან დავიძარით, მანქანისკენ, უკანა გზად დაგვაღამდა მარა უსაფრთხოდ და მშვიდობით დავბრუნდით. გზა საკმაოდ რთული და დამღლელი აღმოჩდა. ამჯერად დასაბანაკებლად გავსწიეთ ასფარაში სადაც ნუცას სახლი და თვილი ფეჩი გველოდებოდა, საკმაოდ მაღალზეა ფარავნის ტბა და ძაან ციოდა საღამოს. ფოკადან სულ რაღაც 9 კილომეტრში მივედით ნუცას სახში. სადღაც 9 იქნედოდა რო მივედი, გადმოვლაგდით და მზადება დავიწყეთ, სუფრის გაშლა და ფეჩის დანთებას შევუდექით, ფეჩი გარეთ ქონდა ნუცას, შუა ოთახში გავმართეთ და კარგად ავაგიზგიზეთ მართალია ბოლავდა მარა კარგადაც ათბობდა. ჩვენ იმ საღამოს იუბილარი გვყავდა. ჩვენ მარიშკას ქონდა დაბადების დღე. მარის ფეივერკი ქონდა წამოღებული ის გავუშვით 12 საათზე და რავი მოვილხინეთ, მერე კამანდა ორად გაიყო, ფეჩს შემოვუსხედით და კარგა დავლიეთ სადღეგრძელოები ჩამოვლით იყო. მე პირადა კარგად ვისიამოვნე და ის საღამო ძაან მესიამოვნა. დეტალებს აზრი არ აქვს იქ უნდა ყოფილიყავით, მე კარგად დავთვერი, იქვე ფეჩი სადაც იყო გაშლილი მქონდა საძილე და კარგად ჩამეძინა. მალევე ყველა მიწვა მოწვა, დილით ადრე ვიყავით ასადგომლები რადგან ახალქალაქში წირვას უნდა დავსწრებოდით 9-ზე. ეგრეც მოხდა, სადღაც 5-იქნებოდა რო თამოს სიარულმა გამაღვიძა უფრო სწორად ყველა გააღვიძა, ამდენ სიარულში ქრისტი წამოუხტა და გვარიანად ეჩხუბა კიდეც. რავი ვერ დაიძინა თუ რა იყო. მალევე ყველანი ავდეგით, პატარა წავილუკმეთ და ავბარგდით. ამ ჯერზე ახალქალაქისკენ გავსწიეთ, 10 იყო დაწყებული რო ჩავედით და წირვას დავესწარით, გეგმა იყო შემდეგი რო მეუფეს მუზეუმი უნდა გვენახა და მერე დიდ აბულზე ავსულიყავით. მე ძაან მინდოდა რო მეუფეს სახლი გვენახა უფრო სწორად მინდოდა რო ჩემ მეგობრებს ენახათ აღმოჩდა რო უმრავლესობას ნანახი არ ქონდა და მე მიხაროდა რო ამას ნახავდნენ, ვიცოდი რო ძაან მოეწონებოდათ. მარა დაგვიანდა ყველაფერი და პირდაპირ აბულზე წავედით, ამასობაში ჩვენ მანქანას ამორტიზატორი გაუფუჭდა და ჩანტები ახალქალაქში დავტოვეთ წონის მიზნით. გავუდეთიქ სოფელ აბულის გზას, ნუცა სიტყვით გამოვიდა რო ვინც დარწმუნებული არ ხართო ნუ წამოხვალთო. მარა ყველა წამოვიდა, ამ ჯერზეც თამოს ჩანთა წამოვიღეთ, შევთავაზე ჩანთის წამოღება მარა თამომ უარი მითხრა, რათქმაუნდა. რაღცნაირად ხოდზე ვიყავი, გამოვართვი თამოს აპარატი და წინ და უკან დავრბოდი. გავცდით სოფელს და აქ პატარა ისტროია მოგვიყვა ნუცამ, რომელიც მიზეზი იყო წინა გასვლაში ხალხის დაკარგივს, თურმე ამ ადგილზე თუ სურვილს ჩაიფიქრებ აგისრულდებაო, წრე შევკარით და ყველამ ჩვენ ჩვენი სურვილი ჩავიფიქრეთ, მაგარი იყო, ისე მე ეგ სურვილი ამისრულდა უკვე. რამდენიმე კილომეტრში მივადექით აბულის ძირს საიდანაც დიდი აღმართი იწყებოდა და შორს მწვერვალი მოსჩანდა, ეტყობოდა რო ზევით უკვე საკმაოდ ციცაბო იყო. ამ ჯერზე თამომ ჩანთა დამითმო, მოვიკიდე ჩანთა და გავუდექით გზას, გზას მარა რა გზას, ძაან დამრეცი აღმართი და ქვებით სავსე რელიეფი. ძლივს მივდიოდით, სადღაც შუაში დიდი შესვენება მოვაწყეთ და ისევ გავუდექით გზას, სამწუხაროდ გზა 3 ადამიანმა ვერ განაგრძო, ქრისტიმ, თათულიმ და გიორიგმ. მე აღარ ველოდებოდი ხალხს და საკმაოდ წინ გავიჭერი, ძაან მინდოდა ასვლა და დავთქვი რო 6 საათამდე სადამდეც ავალ ავალ და მერე უკან ვბრუნდები თქო, იმ აღმართის ჩამოვლა სიბნელეში არ მინოდა. ერთი სიტყვით ნელ ნელა სიმაღლეს ვკრიფავ და დაბლა ამხელა მთები ხელის გულივით მოსჩანს, ჩანთა სასიამოვნოდ მქონდა მორგებული და წინ წინ მივიწევდი, დავთქვამდი ამ ქვამდე უნდა მივიდე თქო მივიდოდი დავისვენებდი და მერე განვაგრძობდი გზას, სასტავიც ნელ ენლა მოიწევდა. ძაან მალევე ნატალია წამომეწია, სადღაც ბოლოში რო ვიყავი უკვე და მწვერვალზე ერთად ავედით. ბოლოში უკვე ძაან დამრეცი იყო და სულ ქვიანი. საათს დავხედე და 5 საათი იყო. კარგა ხანს ვიპოზიორეთ მე და ნათალიმ. მალევე კიდევ ერთი ადამიანი ამოვიდა, და ნელ ნელა ყველა გამოჩდა, თამოც მალევე ამოვიდა. ერთი სიტყით ყველანი ავედით. ზუსტად 3100 მეტრზე ვიყავით, სასტავი კიდევ ზევით ავიდა მარა მე და კიდევ რამდენიმე ადამიანი აღარ წავედით. სანამა კამანდა ამოვიდოდა მე და ნატალიემ სახლი ავიშენეთ, ქვებისგან ამოვასუფთავეთ და პატარა ორმო გავაკეთეთ ღრმა არ გამოვიდა დაბლა ქვები ჭაყინული იყო, ჩავსხედით შიგნი და მართლა გაამართლა ყოველ შემთხვევაში ქარი არ გვაწუხებდა. მაგარი სანახავები ვიყავით. მე როგორც დაგეგმილი მქონდა გახდა თუ არა 6 საათი დავიძარი, ამ ჯერზე მე, ნატილია, თამო და ზვიადი ერთად დავეშვით, დაშვების პირველი ეტაპი იყო რთული, ძაან ციცაბო იყო და მიწა იშლებოდა, სასტავმა თავი გავართვით და უვნებლად დავეშვით, დაშვება არც ისე მარტივი იყო. ეს ქვები სანდო არ იყო და ნებისმიერ წამს შეიძლებოდა დაცურებულიყავი. მოვდიოდით და არა და არ ილეოდა ეს დაღმართი მაგარი ნერვები მეშლებოდა. მზე ნელ ნელა ჩადიოდა და უკანასკენი სხივები ეცემოდა აბულს მაგარი სანახავი იყო საუცხოო ფერები ქონდა ბუმენას. ამასობაში აცივდა რაც მზე ეფარებოდა ჰორიზონტს სიცივეც მატულობდა, მარა სიარულისა არ იგრძნობოდა. თამო ძაან დაიღალა და ზვიადიც მარა ის გზა ხო გასავლელი ქონდათ, თამო მაგარ ხასიათზე დადგა, მღეროდა ყვიროდა და რავი. მიხაროდა რო ესეთ თამოს ვხდედავდი, ის უბრალოდ ბედნიერი იყო თავისი თავით რო ეს შეძლო რო მაგრად დაიღალა და საქართველოში არც ისე ბევრი ადამიანია ვინც აბულები დალაშქრა და ერთ ერთი მათქანი თვითონ არის. მეც მიხაროდან ჩემის მხრივ რო ჩემი სიხარული და ბედნიერება ვიღაცას ვუწილადე და გავუზიარე. დაბლა თათული და გიორგი იყვნენ, საკმაოდ დაღამდა გზა აღარ ჩანდა წესივრად და დაბლიდან გიორგი ანათებდა შუქს, შუქის მიმართულებით მივდიოდით. როგორც იქნა ჩავახწიეთ, ამასობაში ტატო წამოგვეწია რაც ძაან გამიკვირდა, ჩვენ ძაან ადრე გამოვედით და როგორ დაგვეწია თქო. მალევე ირაკლი ჩამოვიდა სულ სირბილით, თავზე ფანარი ეკეთა, საუცხოო სანახავი იყო მთაზე რაღაც შუქი დიდი სიჩქარით მოფრინავს, არ ვიცი ამ ქვებზე როგორ მორბოდა მარა ძაან სწრაფად მოდიოდა. დაბლა შევიკრიბეთ და ლოდინი დავიწყეთ, სასტავს შეგვცივდა გავჩერდით თუ არა, ირაკლისგამ ნებართვა ავიღეთ და მანქანისკენ გავსწიეთ. გზად იქაური მაცხოვრებელი შემოგვხდა, რომელიც ჩვენს დასახმარებლად მოდიოდა, ძაან მესიამოვნა ეს ფახტი, სოფლამდე მიგვაცილა, მამქამაში ავეყარენით მშივრები უფრო ვიყავით ვიდრე დაღლილები. თამო და ზვიადი ძაან დაიღალნენ მარა ვიცი რო ძაან ნასიამოვნები იყვნენ. მალევე მთელი გუნდი დაბრუნდა, მივხვდი რო ძაან ნელა მივლია უკანა გზაზე. უკვე საკმაოდ გვიანი იყო, ახალქალაქისკენ გავსწიეთ, ავიღეთ ჩანთები და თბილისისკენ ავიღეთ გეზი. მანქანა გაფუჭებული იყო და ნელა დადიოდა, ფოკაში 4 ადამიანი ჩამოვსვით: ნუცა, ქრისტი, ირაკლი და ტატო. უფრო გავფართოვდით და ხალხმა დასაძინებელი ადგილების შოვნა დაიწყო, დრამმა უკანა სავარძლებზე გაიშალა ლოგიკი მე შუა სკამებზე მარა ვერ მოვისვენე დიდი ხანი, რავი ბოლოს ყველამ წავუძინეთ და ასე მშვიდოით და ძაან გვიან დავბრუნდით თბილიში, 2-ზე. სახში რო მივედი ვჭამე ვიბანავე და დავიძინე. ნუცა მადლობა მინდა გითხრა კიდევ ერთხელ რო ამ ყველაფერს გვიზიარებ, მაგარი გასვლა იყო, მინდა რო მადლონა გითხრა ასეთ კარგ ადამიანებს რო მაცნობ, ისენი ჩემი მეგობრები არიან შენი დამსახურებით. კარგი გულის პატრონი ხარ და მადლობა რო ამ გულის სითბოს გვიზიარებ. ეს არის ის მოკლე მიმოხილვა რაც მახსენდება, თვითეული გადაკითხვივას კიდევ ბევრ რამეს ვიხსენებ მარა წერა მეზარება. ამიტომ წამოდით ხოლმე ხალხო რო ასე ჩემი ნაჭღაპნების კითხვა არ მოგიწიოთ.!!!!

მესხეთ-ჯავახეთი

ეხლა სამსახურში ვარ, ცოტა ფეხებ ახეული მარა ეს არც პირველია და არც უკანასკნელი. კიდევ ერთი ლამაზი და ძაან კარგი გასვლა, რომლის დაწერაც და აღბეჭდვა მომინდა. ისევ და ისევ ჯავახეთი, ოღონდ ამჯერად მესხეთ ჯავახეთი. სულ 3-ჯერ ვარ ნამყოფი ჯავახეთში და სამივეჯერ იმდენად ლამაზი და სასიამოვნო გასვლა იყო რო თვითეული ავღბეჭდე და შევინახე ჩემს დღიურში. არც ეს გასვლა იყო გამონაკლისი და ჰა ვწერ. რამდენიმე კვირით ადრე შეიქმნეა ივენთი. ეგრევე ჩავეწერე სიაში და ჩემი მეგობარიც თამო ზარქუაც ეგრევე დაუფიქრებლად ჩაეწერა და თავის მეგობარიც ხატიაც მიაწერა სიას. სამწუხაროდ თამოს და ნინომ ჯერ არ იცოდა წამოვიდოდა თუ არა მაგისტრატურის გამოცდების ამბავი იყო და ჯერ არ ქონდა გარკვეული. ძაან გული მწყდებოდა რო ვერ მოდიოდა. ახალი დაბრუნებულები ვიყავით შატილის გასვლიდან და მაგრად ძალიან მაგრად შევეჩვიე ამ ორ საყვარელ დაიკოს. რაღაცნაირად გული მწყდებოდა და ვგრძნობდი რო რაღაც დაგვაკლდებოდა არა მარტო მე არამდენ თამოსაც. საბედნიეროდ რამდენიმე დღით ადრე გაარკვია ყველაფერი და სიაში ჩაეწერა, ძაან გამიხარდა ეს ყველაფერი ისევ ის პატარა გუნდი შევიკარით. ვიცოდი სადაც მივდიოდი და ვიცოდი რო ძაან ძაან მოეწონებოდათ ჩემს მეგობრებს. ვიცოდი თუ როგორი ადამიანია ჩვენი ნუცა და მისი ტურები რო არასდროს არ უნდა გამაზო. მისი ისტორიები და ძალიან ლამაზად და საინტერესოდ მოყოლილი ლეგენდები თუ ისტორიული ფაქტები. ნამყოფი ვიყავი მეუფის მუზეუმში და ვიცოდი თუ რამხელა სიამოვნება ელოდათ ჩემს მეგობრებს. ამ მოლოდინსი ვიყავი, უკვე დღეებს და საათებს ვითვლიდი როდის მოვიდოდა შაბათი დღე, რომ ეს ლამაზი მოგზაურობა დაწყებულიყო. უფრო მეტად კი თამოს და ნინოს იქ ყოფნა მახარებდა. ვიცოდი რო 2 ლამაზ და დასამახსოვრებელ დღეს ვაჩუქებდი, რაც ძააან მახარებდა. ერთი სიტყვით შაბათ დილის შვიდზე სევიკრიბეთ სამთო ქიმიასთან, ჩვენმა მძღოლმა დააგვიანა, საბურავი დაშვებია და... ცოტა გვიან გავედით თბილისიდან სადღაც 9 საათი იყო დაწყებული. ჩემთვის იქ მყოფები ადამიანები ყველა ნაცნობი არმოჩდა, რამაც უფრო სასიამოვნო გახადა მგზავრობა. გზაში ტრადიციულად სმა მიდიოდა და ესე ღიღინ ღიღინით მივდიოდით. ჩვენი პირველი გაჩერება აწყური იყო, სადაც აწყურის ციხე მოვინახულეთ და აწხურის მთავარი ეკლესია. ჯერ აწყურის ციხე დავიპყაროთ, აწყურში ნუცას მასპინძელი დაგხვდა მგონი დათო ერქვა. მან დაგვათვარიელება აწყური და მოგვიყვა ბევრი საინტერესო ისტორიები. ვნახე წყალ გაყვანილობა ციხეში თუ რა მაგრად ქონდათ მოწყობილი. აწყურის ციხეს აქვეს დიდი გამონგრეული გალავანზე. მოღალატე რუსმა გენერალმა ტოტლებერმა, რომელმაც ერეკლე II უღალატა და ციხეს ზარბაზანი ესროლა. შემდეგ ვნახეთ ეკლესია რომელიც ძაალიან დიდი არის ამბობენ სვეტიცხოვლის ხელააო. მარა სრულიად დანგრეული მარტოღა შემორჩენილია კედლები. ისტორიული ძეგლების მონახულების შემდეგ ჩვენმა მასპინძელმა სახში შეგვიპატიჟა, დავათვარიელეთ მასპინძლის სახელოსნო, თიხაზე მუშაობს და ფილებს ამზადებს და სხვა ბევრ რაღაცეებს. ხილით გამასპინძლების და ბევრი სურატების გადაღების შემდეგ მანქანასთან დავბრუნდით. უკანა გზაზე ბაჩო ორ მოხუცს გამოესაუბრა, ერთ ერთის სახელი მართლაც რო უცნაური იყო, ბელთაგარი ერქვა და ამტკიცებდა რო ამიერ კავკასიაში მარტო მას ერქვა ეგ სახელი. მანქანასთა მისვლისას სურათი შემდეგი გვხვდება, მტკვრის მეორე ნაპირზე დრამი და მიქაელა არაყს სვამენ, სუფთა რობინზონ კურზო იყოო იმ პომენტში. ბევრი იბანავეს და ჩვენც ძაან მოგვანდომეს ბანაობა მარა შესაბამისად არ ვიყავით მომზადებულები. განსაკუთრებით კი თამოს მოუნდა ბანაობა. როგორც იქნა მანქანაში ჩავიბარგეთ ყველა და გავუდეგით გზას. ჩვენი გეზი მესხეთისკენ იყო აღებული, კონკრეტულად კი ურაველისკენ. ხო დამავიწყდა, ბორჯომში ჩვენი ერთი თანამოლაშქრე ავიყვანეთ გიორგი. ამჯერად კი ირაკლის ასაყვანად გავრჩერდი მესხეთის გადასახვევთან. 1 საათში ირაკლიც მოვიდა. ლოდინში ბევრი სურათები გადავიღეთ ვიმხიარულეთ ვიცინეთ და ასე შემდეგ როგორც ჩვენ შეგვეფერება ისე ვიყავით. ირაკლი სამხედრო არის, ავღანეთიდან 2 თვის დაბრუნებული. რო ჩამოვიდა ჩანთა და ეგრედ ცოდებული ღმერთების სასმელი ჩამოდგა მანქანიდან 6 ლიტრა შავი ღვინო. ალბათ ყველა მიხვდა რო ღამე მაგრად გავერთობოდით. ერთი სიტყვით დავიძარით ურაველისკენ სადაც ურაველის აგარები უნდა გვენახა. სოფელ ურაველში შევედით იქიდან გზა ფეხით უნდა გაგვეგრძელებინა. არ ვიცი საიდან როგორ ნუცამ გამოაცხადა რო მანქანიტ აგვიყვანენო. და იქვე დიდი ურალი იდგა. ურალს შეკეთება ჭირდებოდა და ცოტა ხნით ლოდინი მოგვიწია. სადღაც ნახევარ საათში შეაკეტეს ჩვენი ურალი და დავიძარით. ყველანი უკან პრიცებკაზე დავსხედით. პრიცეპკა ღია იყო არც მოაჯირები და არაფერი არ ქნდა ფიცრებით იყო გაფართოებული გვერდებზე. თივის და შეშის საზიდვად ქონდა გადაკეთებული. სანამ ველოდებოდით, ბევრმა ურალმა ჩაიარა თივით დატვირთულმა. მთიდან თივები და ტუკები მოქონდათ. ერთი სიტყვით 22 ადამიანი შევეყარენით ამ ურალზე და შევუდეგით გზას. გზას მარა რა გზას ეს იყო ენით აუწერელი სიამოვნება და ღადაობა, სრულიად გაუვალ გზაზე ამ დიდი ფერდებზო გაჭრილი დიდი კლდებიანი გზა, სამ ხიდიანი ურალი და 22 ადამიანი მის კუზაოზე. არ ვიცი როგორ ახერხებდა ის მანქანა იქი ასვლას მარა წარმატებით მიდიოდა, ჩვენც მეტი რა გვინდოდა, ვისხედით და ვტკბებოდით ამ ყველაფრით. ზოგს ეშინოდა ზოგსაც სიამოვნებდა ეს ყველაფერი. სამწუხაროდ, თითქმის ასულები რო ვიყავით საწინააღმდეგო მხარეს მანქანა შემოხვა შეშით დატვირული ვილისი. მოდი და ამ გზაზე აუქციე გვერდი მანქანას. ავუქციეთ გვერდი მარა ეს სავალალაოდ დაგვიჯდა, ჩვენ მანქანას წყალი აუდუღდა და ჩამოსვლა მოგვიწია. გზა ფეხით გავაგრძელეთ ემოციებით და ადრენალინით დატვირთულებმა. მალევე ავედით იქ სადაც მანქანს უნდა ავეყვანეთ, აღმოჩდა რო სულ ცოტა დააკლდა. დაგვხვდა გაშლილი ველები სადაც ბევრი თივის ზვინები იყოო. ჩვენ ხამებივით შევესიეტ ამ თივის ზვინებს, ბევრი საინეტერესო სურათი გადავიღეთ, ვიმხიარულეთ და ვიცინეთ. აზრი არ აქვს ბევრი რამის წერას იქ უნდა ყოფილიყავით რო ეს ყველაფერი გაგეგოთ და გეგრძნოთ. მთა გადავიარეთ და დავეშვით დაბლა ჩვენი დანიშნულების ადგილისკენ. დაშვებაც ძაან ლამაზიდა საინტერესო იყოო ისევე საინტერესო როგორც ამოსვლა. პატარა საურმე გზა ბუნებას უკვე ეტყობოდა რო შემოდგომა იყო გზა ხმელი ფოთლებით იყო დაფარული და მთის ფერდობები ჯერ კიდევ მწვანედ იყო შეფერილი. წარმომიდგენი გვიან შემოდგომაზე თუ რა ლამაზი იქნება ის ფერდობები. მოვინახულეთ ურაველის აგარები, რომლის რესტავრაციაც ახალი დაწყებული იყო. დავტკბით ამ შესანისნავი ძეგლით და უკან დავიძარით უკვე საკმაო გვიანი იყო, საბანაკე ადგილამდე კი საკმაოდ შორი იყო, ჯერ მანქანასთან უნდა დავბრუნებულიყავით. სხვა გზით წამოვედით ტყე ტყე, საურმე გზით არ დავბრუნებულვართ. ძაან მაგარი იყო ტყეში ბოდიალი. საკმაოდ ბევრი ვიარეთ, და როგორც იქნა ჩავედით სოფელში, ტყიდან რო გავედით თავი მესაზღვრეების ესოში ამოვყავით, მესაზღვრეები გაგიჟდნენ თქვენ აქ რა გინდათო საიდან მოდიხართო. ტყეში დაშვებისას ხატია ცოტა დაგვეღალა, მარა შეძლო და ჩამოვიდა მანქანმდე მშვიდობით. (რამდენიმე სიტყვა ამ ადამიანზე: ძაან კარგი ადამიანი ხალისიანი და საყვარელი. კიდევ ერთი კარგი მეგრელი ადამიანი. არ მოუწყენია მარშუტკაში მგზავრობისას და არც ჩვენ მოგვაწყინა მთელი ორი დღე. ცოტა ფიზიკურად ძლიერი და ზედ გამოჭრილი მოლაშქრეა, ხალისიანი და ძაან კონტაკტური.) ერთი სიტყვით მივაღწიეთ მანქანასთან, ყველანი ძაან მშივრები და მწყურვალები ვიყავით. უცებ დავნაყრდით და ანდრიაწმინდისკენ ავიღეთ გეზი. მანქანამ გვიჯიგრა და ანდრიაწმინდამდე აგვიყვა რაც გეგმაში ფეხით უნდა აგვევლო, უკევ გვიანი იყო, სადღაც 9 საათი იყო რო ანდრიაწმინდაში ავედით, სოფელში ერთი კაცი ავიყვანეთ რო გზა ესწავლებინა. სოფლის ბოლომდე გავედით და იქიდან ფეხით დავიწყეთ მსვლელობა. სოფლის მთა უნდა გადაგვევლო და ტყესთან უნდა დავბანაკებულიყავით. ღამე ძაან ნათელი იყო რამაც უფრო გაამარტივა ჩვენი მსვლელობა. პატარა ღამის ტური გამოგვივიდა, საბედნიეროდ ძაან კარგი გამყოლი გყვავდა, ირაკლი. რომლის წყალობითაც უცებ გადავიარეთ ეს მთა. მალევე ტყეც გამოჩდა, ტყის პირას დავბანაკდით, თამოს და ნინოს წყალობით უცებ გავშალეთ კარავი, მართალია საკმაოდ დაღლილები ვიყავით და მშივრები მარა არ დაიზარეს სასტავმა და შეშა შევაგროვეთ, არ გაგვჭირვვებია ტყის პირას ვიყავით საკმაოდ ბევრი შეშა მოვზიდეთ. ერთი ცუდი ფაქტი იყო, წყალი არ გვქონდა, უფრო სწორად ძაან ცოტა გვქონდათ, ჩემებმა ცოტა დაისვენენს კარავში, მალევე სუფრა გაიშალა, აღმოჩდა რო იმ 6 ლიტრიანი ღვინის გარდა კიდევ 5 ლიტრა გვქონდა. ორივე შავი ღვინო იყო. მე დალევის ხასიათზე ვიყავი, რაც იშვიათი ხოლმე მარა მართლაც ისეთი კარგი სიტვაცია იყო რო მოგინდებოდა დალევა. თამოც შემომიერთდა სმაში და მაგრად გავაჯაზეთ, აი ძაან მაგარი იყო. ნუცას ბუშტები და სანთლები ქონდა წამოღებული. ძაან მაგარი იყო, თქვენ განსაჯეთ იქ რა სიტვაციაც იყო 10 ლიტრა შავი ღვინო დავლიეთ რამდენიემ ადამიანმა. ისეთი მწყურვალი ვიყავი რო ჩემი დიდი კრუშკით ვსვამდი ღვინოს, თამოც არ ჩამომრჩა. ნინო დაღლილი იყო და ადრე დაწვა. სუფრაზე მე, თამო და ხატია ვიყავით და სასტავი. ცეცხლის გვერძე კარგად მოვილხინეთ, მეტი რო არ შეიძლება ისეთი სიამოვნება მივიღეთ. პარალონიც დავწვით სანთლისგან ცეცხლი გაუჩდა. რავი მთელი რიგი პრიკოლები იყო. თამომ რამდენჯერმე ხელი მკრა და თავი რო ვერ შევიკავე და გადავკოტრიალდი მივხვდი რო საკმაოდ დალეული ვიყავი. აღარც გავარძელე და დასაძინებლად წავედი. ხატია ფხიზელი იყო. მე და თამო რო დავწექით მერე ხატიაც დაწვა, სუფრა აალაგა და ბანაკიც რო დაიშალა ხატიაც დაწვა. კარავშიც მთელი რიგირ პრიკოლები იყო. ორი მაგარი ნასვამი ადამიანი. თამოს გვერზე ხატია იწვა. ხატია რო შემოვიდა თამოს სიყვარულის ბუშტი გაუსკდა ხატიას ეხუტებოდა და სიყვარუსლ ეფიცებოდა. ძაან მაგარი სიტვაცია იყო. ეგრევე გავითიშე და გათიშულმა დავიძინე. ბუძელნიკი დილის 6 ზე მქონდა დაყენებული, იდეაში მზის ამოსვლა უნდა გვენახა. რო დარეკა ბუძელნიკმა ვის ქონდა მაგის თავი, გავთიშე ტელეფონი და დავიძინე. სადღაც 8 საათი იყო რო გავიღვიძე, მარა რა გავიღვიზე, მაგარ პახმელიაზე ვიყავი და თავი მტკიოდა. კარვიდან პირველი ნინო გავიდა მერე მე გავედი. სასწრაფოდ უნდა წავსულიყავით რათა 9ზე საფარაში ჩავსულივათი და წირვას დავსწრებოდით. ბანაკი უცებ აიშალა. ცუდ პახმელიაზე ვიყავი ესე არასდროს ვყოფილვარ. ბანაკი უცებ ავშალეთ, ხელის განძრევის თავი არ მქონდა. თამომ და ნინომ იყოჩაღეს და კარავი ისე დაშალეს და ჩადეს ჩანთაში ხელი არც გამინძრევია. აქ მოხდა მაგარი პრიკოლი, გვიანობამდე ვინც სვამდა არაფერი აღა ახსოვდა. ერთი ჩვენი თანა მოლაშქრე დათვი, როგორ ჩავიცვი კურტკა და როგორ დავწექი არ მახსოვსო. მოხდა ისე რო კარავში რაც ხდებოდა არაფერი არ ახსოვდა თამოსაც, მაგრად ვიმხიარულეთ ამ ყველაფრით. კარგი იყო. უცებ ავალაგე ჩემი ჩანთა. ორი ჩემხელა ჩანთა მოვიკიდე და დავიძარით საფარისკენ. არც ვჭამეთ, უფრო სწორად არავის ქონდა ჭამის თავი და თან ნუცა უნდა ზეარებოდა. ტყეში შევედით და საურმე გზას გავუყევით. საფარაში მალევე ჩავედით უფრო სწორად ძაან მალე. წირვასაც დავესწარით, საუცხოო რამ იყო. კაცების გალობას აქამდე მოსმენილი არ მქონდა, ეს ენით აუწერელი სიამოვნება იყო, ძაან კარგად იმოქმედა მამაოების გალობამ, ყველანაირმა ტკივილმა და ცუდმა შეგრძნებებმა გამიარა. ეზოში დავსხედით ყველა, ტაძრის გვერძე, გალობა საუცხოოდ ისმოდა ტაძრიდან, ერთი დიდი ნეტარება იყო ჩემთვის. პატარა წავილუკმეთ და ცოტა ხალისზეც მოვედით იქაურობის თვარიელება დავიწყეთ, მე, თამომ და ნინომ ბევრი ვიძრომილაეთ საფარას მონასტრის თავზე ორი კოშკი დგას ორივეში ავედით, საკმაო ძრომიალი მოგვიწია გალავნებზე, ბევრი ძრომიალი ვიწრო შესასვლელებში და ბევრი დასამახსოვრებელი სურათიც გადავიღეთ. ამასობაში საფარაში ბევრი ექსკურსია მოვიდა. საკმაო სიცხე იყო. სადღაც პირველისკენ დავიძარით, ფეხით უნდა ჩავსულიყავით ახალციხემდე. სადღაც შუაში გავჩერდით და კარგად მოვილხინეთ, მე ისევ პახმელიაზე ვიყავი და არაფერი ჩამდიოდა, ლობიანი და კიტრი შევჭამე. კიტრი კარგად წავიდა მარა ლობიანი არა, მგონი გაფუჭებული იყო, მარა ვინ უყურებდა მაგას. ნუცამ მანქნას გადაურეკა რო საფარაში ამოდიო. ზოგს სიარული უნდოდა და ნაწილმა განაგრძო გზა. მე, თამო, ნინო და ხატია წინ მივდიოდით. მოხდა ისე რო გავერთეთ მე და ნინო საუბარში და საკმაოდ გავუსწარით ყველას. კარგა ხნის სიარულის მერე ირაკლი წამოგვეწია და გადაგვასწრო. უღელტეხილზე რო შევდეგით ახალციხეც გამოჩდა, იქვე წყარო იყო წყალი ავავსეთ. მე, ნინო და ირაკლი დავეშვით ახალციხისკენ. ირაკლი მოკლეებზე ჩავიდა და ჩვენც მივყევით დაღმართზე სიარული ამხელა ჩანთით დამღლელია მარა ეგ არაფერი. უცებვე ჩავედით ახალციხეში და გზაზე გავჩერდით. მაღაზიაში წვენი ვიყიდეთ, უფრო სწორად ირაკლიმ გვიყიდა, გაასწორა წვენმა, იქვე ჩრდილში დავსხედით და პაწა ჩავთვლიმეთ, ნინო ჩემს ჩანტაძე მიყუდებული, ირაკლი თავისაზე მეც გვაზე ვიჯექი და სიცხისგან მოთენთლიბეს ჩაგვეძინასავით. უცებ მარშუტკამ გააჩერა და რუსულად რაგაც გვითხრა, რათქმაუნდა ვერ გავიგე და ქართულად რო ვუთხარი რა გინდა თქო. უი ქართველები ხართო? ავტო სტოპი ხო არ გინდათო, ტრასამდე გაგიყვანთო. მაგარი ხალხია ჯავახეთში, ავტოსტობის მამები არაინ. სადღაც 40 წუთის ლოდინის შემდეგ მანქანც ჩამოვიდა. უკვე საკმაო გვიანი იყო, ახალციხეში შევედით ჩვენი ბორჯომელი თანამოლაშქრე ჩამოვსვით და ჩვენ გეზი ხერთვისისკენ ავიღეთ. 1 საათიანი მგზავრობის შემდეგ ხერთვისში ჩავედით და დავიპყარით ხერთვისის ციხე, უკვე აღარ ვიცი რამდენჯერ ვარ ნაყოფი ხერთვისში. ბევრი ვიმაიმუნეთ ვიხტუნეთ და რავი მე. მერე კარგა ხანს მტკვარზე გადებლ ბეწვის ხიდზე ვისხდეთი და სასიამოვნოდ დაღლილებს ადგომაც აღარ გვინდოდა. ნეტარებს რამდენიმე წუთი გვქონდა. შემდეგი ჩვენი გაჩერება ახალქალაქი იყო, სადაც ტურინის სუდარა მოვინახულეთ და მეუფეს მუზეუმიც დავათვარიელეთ. ახალქალაქში კიდევ ერტი საინტერესო მონაკვეთი იყო ჩვენი ლაშქრობისა. მოვისმინეთ ტურინის სუდარის ისტორია. მერე გადავინაცვლეთ მეუფეს მუზეუმში, სამწუხაროდ მეუფე არ იმყოფებოდა. მე მესამედ ვიყავი მუზეუმში, ამ ჯერზე უფრო დაწვრილებით დავთვალიერე თვითეული მუზეუმის ნივთი, ძაან მრავალფეროვანი და საიტერესო მუზეუმი აქვს მეუფეს. კარგა ხანს მოვუნდით მეუფის მუზეუმის დათვარიელებას, მგონი რო ჩემმა მეგობრებმა დიდი სუამოვნება მიიღეს ამ ყვეაფრისგან. უკვე საკმაო გვიანი იყო რო თბილისისკენ დავიძარით. სომხური ნაყინები მივირთვით და გზა განვარგძეტ თბილისისკენ. გზა ჩემთვის ძაან ცუდი იყო, მგონი ლობიანმა ცუდად იმოქმედა ჩემზე და მთელი გზა ცუდად ვიყავი, არა და მგზავრობაზე პრობლემა არასდროს მქონია. საბდენიეროდ მშვიდობით ჩავედით თბილიში, 11 რაღაც წუტები იყო რო რუსთაველზე ჩამოვბარგდით. ხალხის რაღაც ნაწილმა გადავწყვიტეთ თავისუფლებამდე გაგვესეირნა. თავისუფლებამდე ჩავედით და სახლებისკენ დავიშალეთ. ერთი სიტყივთ და ორი გაგებით: ბევრი რამ გამოვტოვე და შეიძლება გამომრჩა კიდეც, მარა ძირითადი მაინც დავწერე. კიდევ ერთ დავწერ იქ მყოფებზე, ჩემთვის პირველი ლაშქრობა არ იყო ამ ადამიანებდათ ერთად და არც უკანასკნელი იქნება. უკვე კარგად ვიცნობ, მინდა მადლობა გითხრათ ხალხო თქვენი გულიანი ადამიანობისთვის. ნუცა, საუცხოო ადამიანი ხარ რო იცოდე, ჯერ მარტო იმიტომ რო 3 ლამაზი გასვლა მაჩუქე, ცხოვრება გამიხალისე და ასე შემდეგ. რაც შეგეხებათ თქვენ დებო ზარქუებო. მიხარია რო ჩემ გვერძე ხართ და იმედია რო კიდევ ბევრჯერ წავალთ ერთად და ის საერთო სურვილები ერთად უნდა ავისრულოდ აუცილებლად. მომავალ ლაშქრობამდე.

მარტვილი, კინჩხა

ორშაბათი დღეა, ბოლო 3 დღე საუცხოოდ გავატარე და მინდა რო დავწერო, აღვბეჭდო ფურცელზე რათა არასდროს არ დამავიწყდეს. თამამად შემიძლია ვთქვა რო უკვე ბევრჯერ ვარ ნამყოფი ლაშქრობაში და ასევე თამამად შემიძლია მივაწერო ეს ლაშქრობა ერთ ერთ საუკეთესოს იმ საუკეთესოთა შორის რომელიც მე მქონია. ძალიან მარტივად მოვხვდი ამ ლაშქრობაში, როგორც წესი კივილაძე მაწვდის ხოლმე კარგ, მართლაც საუკეთესო გასვლების შესახებ ინფდორმაციას. წინა შაბათ კვირა ბირთვისში გავატარე ჩემ მეგობრებთან ერთად. დაბრუნების თანავე კივილაძე მწერს მარტვილის კანიონებიზე გასვლაა და აუცილებლად უნდა წავიდეთო. მე არც კი მიფიქრია ეგრევე დავთამხდი, ფული მეგულებოდა ჯიბეში და ამან კიდევ უფრო მეტი თავისუფლება მომცა. კივილაძესთვის ეს გასვლა ერთ ერთი ოცნაბა იყო იმ ოცნებათა შორის რაც აქვს ლაშქრობებთან დაკავშირებით. მე და გიო ეგრევე ჩავეწერეთ სიაში სტატუსით უსიკვდილოდ. ჩვენი უღალატო მოლაშქრებიც ჩაეწერნენ სიაში რამაც უფრო გაგვახარა მე და გიო. ვემზადებოდით და ველოდებოდით პარასკევ დილას თუ როდის დაიწყებოდა ჩვენი თავგადასავალი. მეგობრებს რაც შეხება ორი ჩვენი საუკეთსო ადამიანი გამოგვაკლდა თამო ზარქუა და ნატო ცქიფურიშვილი. წამსვლელთა სია შემდეგი იყო: თორნიკე დავითაშვილი, გიორგი კივილაძე, ნინო წამალაშვილი, ელენე ჩიხრაძე და ჩვენი საყვარელი ირინა გიორგაძე. ერთი სიტყვით დადგა ეს ნანატრი პარასკევი დილაც. სია ვიცოდი ვინც მოდია, ჩვენების გარდა ნაცნობი მამუ შეწირული და გოგა ჯოხაძე იყო, რომელთაც ჩემი პირველი ლაშქრობიდან ვიცნობდი და თან კარგადაც დამამახსოვრდნენ. ეს იყო იმის საწინდარი რო წინ 3 უმაგრესი დღე მელოდა. დილიშ 7-ზე დავიწყეთ შეკრება, ძაან არავის არ დაუგვიანია, უცებ დავიძარით თბილისიდან. თბილიში ძააან ცუდი ამინდი იყო, მოღრუბლური და ცივი ამინდი, არა და ჩვენ ჩანჩქერებზე მივდიოდით, საბანაოდ და ასე შემდეგ. მე ამინდი ნანახი მქონდა, პარასკევს წვიმა იყო გამოცხადებული, სამაგიეროდ შაბათ კვირა იყო კარგი ამინდი. გავცდით თუ არა მცხეთას წვიმამ იმატა და იმატა, ხიდის ქვეშ ბარგს პარკები გადავაფარეთ და გზა გავარძელეთ. მარტვილისკენ გვქონდა გეზი აღებული. ორი მანქანით ვიყავით, სამარშუტოთი და ამ გასვლის ორგანიზატორი რამდენიმე ადამიანით დელიკით. ჩვენ ორგანზატორის მანქანას მივყვებოდით, ქუთაის რო გავცდით სამწუხაროდ შესახვევს გამოცდა ჩვენი ორგანიზატორი და არასწორი მიმართულებით წავედით. საკმაო მანძილის გავლის შემდეგ რო მივხვდით მარტვილში არ მივდიოდით და ტრაფარეტებზე ყველგან აფხაზეტი ეწერა, მივხვდით რო რაგაც რიგზე არ იყო. უკან გამოვტრიალდით სამწუხაროდ ამ გზის არევამ როგორც მძღოლმა თქვა 100 კილომეტრი ზედმეტი ვიარეთ. ამ ჯერზე ჩვენ მივდიოდით წინ და ორგანიზატორი ჩვენ მოგვყვებოდა, თურმე არც ერთმა წესივრად არ იცოდა გზა. კიდევ ერთი სამწუხარო ფაქტი იყო ის რო წვიმა არა და არ იღებდა და არც კი ნელდებოდა. წვიმა საკმაოდ ძლიერი იყო. დაახლოებით 1 საათში თავი მარტვილში ამოვყავით, გეგმის მიხედვით მარტვილის მთავარი ტაძარი მოვინახულეთ, ტაძარი მარტივილის ყველაზე შემაღლებულ ადგილას იყო აშენებული, სამანქანო გზა ძაან ლამაზი იყო ტაძრისკენ მიმავალი. საკმაო სიმაღლე ავკრიფეთ, საიდანაც მარტვილი საკმაოდ კარგად მოსჩანდა, მარტვილში მთა სადაც ტაძარი იდგა ხელ უხლებელი იყო, მთის ფერდობები ტყით იყო დაფარული და მისი სიმწვანე ძაან უხდებოდა მარტვილს. სამწუხაროდ წვიმა არ წყდებო, მაგრამ ეს არ გვაბრკოლებდა, ჩავიცვით საწმვიმრები და ტაძარში ავედით. დიდი ხნის ნამგზავრები ვიყავით, ყველანი დაღლილები და ძალიან ძალიან მშვივრები, უმრავლესობას დილითაც არ ეჭამა, მათ შორის მეც, დილით 6 ავდექი და არ მიჭამია. წვიმის და შიმშილის გამო ვერ მოვახერხეთ ტაძრის უკეთ დათვარიელება, უფრო წვიმის გამო. ძალიან ლამაზი ადგილები და ხედები იყო ტაძრის ეზოში. მოვილოცეთ და მალევე წავედით საბანაკე ადგილისკენ. მარტვილის კანიონებთად დავბანაკდით, უფრო სწორად მივედით, წვიმა ისევ ძლიერი იყო, მამუმ და ბიჭებმა სეფა გააკეთეს პარკებისგან, მე და გიო შედარებით მშრალად ვიყავით კარგი საწვიმრის წყალობით. მივეხმარეთ მამუს და უცებ ავაწყევთ პატარა სეფა. მე და გიომ გარემოს დათვარიელება დავიწყეთ, მდინარე სადაც მეორე დღეს ნავებით ვაპირებდით ასვლას ძალიან იყო ადიდებული იქვე ჩანქერი იყო, იმხელაზე იყო ადიდებული რო ჩანჩქერი ანგრევდა იქაურობას, გიომ აღმოაჩიან და წამიყვანა ჩანჩქერის სანახავად, მართლაც საუცსხო იყო, ძაან წყალ უხვი იყო იმ მომენტში, ძაან დიდი ძალით ეშვედობა დაბლა და შხეფები ზევით იფრქვევოდა. ამასობაში წვიმამ ცოტა გადაიღო და ხალხი მანქანიდან გადმოვიდა, ჩვენ სამეგობროს ამ მგზავრობაში კიდევ ერთი ძალიან კარგი ადამიანი შემოუერთდა ეს არის თიკო ხარაიშვლი, საერთო მეგობრები აღმოგვაჩდა, მარა ეს არაფერ შუაში არ იყო ჩვენ დასამეგობრებლად. ჩვენი სასტავი წავედით ჩანჩქერის სანახავად, ბევრი კარგი სურათი გადავიღეთ. ამასობაში წვიმამ სრულად გადაიღო და ალა-ალაგ თუ წამოწვიმამდა ხოლმე. გზა მიგვასწავლეს, თუ როგორ უმდა მოვქცეულიყავი ჩანჩქერის ძირზე. რათქმაუნდა ჩავედით და ჩანჩქერს კიდევ უფრო ახლოს მივუახლოვდით, საკმაოდ ახლოსაც კი. ბევრი სურათო გადავიღეთ და კიდევ ერთხელ დავრწუნდით თუ რამხელა ძალა აქვს წყალს. ამასობაში საბანაკე ადგილი მოვნახეთ ჩვენი სეფა გავშალეთ, კარვებიც და როგორც იქნა დადგა ის ნანატრი წუთები რომელსაც ყველა ელოდა, ჭამის დრო მოვიდა. სეფის ქვეშ სუფრა გაიშალა მდინარის პირზე შესა შევაგროვეთ და ცეცხლიც დავანთეთ. საღამო ხანს 3 ადამიანი შემოგვიერთდა, ერთ ერთი გოგა ჯოხაძე იყო. კივილაძე კარგად იცნობს მაგ ადამიანს და თბილი შეხვედრაც ქონდათ საკმაოდ. უკვე დაბნელდა ჭამაც აღარ გვინდა, სუფრაზე მარტო ის ხალხი დარჩა ვინც სვამდა. კივილაძეს რაღაც განსაკუთრებული უნდოდა, უცებ პარალონი და საძილე ავიღეთ და ჩანჩქერის შორი ახლოს მოვკალათდით. მე, გიორგი, ნინო, ელენე და ირიან. საძილე ხუთივეს გავწვდა მე და გიო კიდეებზე ვიჯექით, წყნარად ჩანჩქერის გრუხუნს ვუსმენდით და საინტერესო ამბებზე ვსაუბრობდით. ამასობაში ღრუბლებიც გადავიდა და ვარსკვლავები გამოჩდა, რამაც ძაან გაგვახარა და იმედი მოგვცა რო ხვალე გამოიდარებდა. ჩვენ მეგობრეს გადავურეკეთ რომლებიც იქ ჩვენ გვერძე უნდა ყოფილიყვნენ, თამოს და ნატას. უკვე საკმაო გვიანი იყო, მამუმაც ჩამოგვაკითხა და გვთხოვა რო დავბრუნებულიყავით. უკან ავტრიალდით საკმაოდ ნასვამები იყვნენ და ბანაკში საუცხო ჟრიამული იყო. ყველა იცინოდა ყველა მხიარულობდა. გოგამ იმღერა, ბირთვისიდან მახსოვდა რო ძაან კარგად მღეროდა. კარგა ხანს გავჩერდით სუფრაზე ცეცხლის წინ. მერე ხუთივე ერთ კარავში შევედით, ჩემს ახალ კარავში რომელიც საკმაოდ დიდია. რამდენიმე ხანი ესე ერთად ვიყავით ისე ჩვენთის და მე მაგალითად ვტკბებოდი ამ წუთებით და ბედნიერი ვიყავი. მგზავრობის დაღლამ მაინც თავისი ქნა, მე და გიო ჩვენს კარავში გადავედით და დავიძინეთ. გარეთ ისევ ჟრიამული და სიმღებეს ხმა ისმოდა. გოგა მღეროდა, სიმართლე გითხრათ მგონი გიორგობის თვერს რო მღეროდა მაგ სიმღერაზე ჩამეძინა საკმაოდ ტკბილად რადგან ეგრე ფარდეთ პახოდში არ მძინებია არასდროს. დილით საკმაოდ ამოსული იყო მზე რო თვალები გავახილე, გიორგი ვერ დავინახე და ვიფიქრე რო ადგა უკვე თქო, ალბათ 8 იქნებოდა, ისევ გავარგძელე ძილი. 9ზე უკვე კარგად გავიღვიძე და ვნახე რო გიორგისაც ეძინა, მზე აჭერდა ცოტათი კარავს და ეგრევე ავდექი, გიორგიც მომყვა მალევე. გიოს ეგეთი წესი აქვს და ცდილობს ხოლმე რო ეს წესი ყოველთვის შეასრულოს ხოლმე, ნაგავს აგროვებს ხოლმე ახლო მახლო. მეც შევუერთდი და ნაგვის აგროვება დავიწყეთ საბანაკე ადგილის ტერიტორიაზე და ჩანჩქერთან ახლოს. ამასობაში ნელ ნელა იღვიძებდა ჩვენი ბანაკი. ყავის მოდუღბას შეუდგნენ და მოწესრიგებას. ამასობაში მე და გიომ საკმაო ნაგავი მოვაგროვეთ, სულ ხუთი მეშოკი გამოგვივიდა და იქვე ნაგვის ურნაში გადავაგდეთ. მაგრად გავბრაზდით იქვე ნაგვის ურნაა რომელსაც ყოველდგე ცლიან მენაგვეები და მაინც ამდენი ნაგავს ყრიან გარშემო, ხევევბსა თუ რავი ყველგან. მე და გიოც დავრუნდით და თან კარგი ამბავიც მოვიტანეთ, გუშინდელთან შედარებით ძაან იყო წყალი დაკლებული, ჩანჩქერზე ქვები ჩანდა, ეს კი იმის საწინდარი იყო რო ნავებით შევსულიყავით და გვებანავა. გოგოებიც ადგნენ მალევე, ჩვენი თიკოც ჩვენ გოგოებთან იწვა. უცებვე ავშალეთ ბანაკი, და მდინარეზე ჩასასვლელად გავემსზადეთ. შესაბამისად ჩავიცვი მეც და ჩავედით მდინარეზე, ამინდი იდეალური იყო, მზიანი და თბილი დღე იყო. გაბერეს ჩვენებმა ნავი და მდინარეში შევიდნენ მარა დინება მაინც ძლიერი იყო და საპირისპირო მხარეს ასვლა ძალიან ჭირდა. თან ჩვენი ნავი სუსტი იყო ნიჩბები პატარა გვქონდა და ვერ შევძელით. ისევ გიომ იდეა შემომთავაზა რო დაგვექირავებინა ნავები იქ მყოფების და მაინც ავსულიყავით, ჩვენ პონტში გავისწოროთო. ასეც მოვიქეცით ჩვენი სასტავი და კიდე 2 ადამიანი შემოგვიერთდა, სულ 8 გამოვედით შუაზე გავიყავით და 2 ნავით გავეშურეთ კანიონში. ძალიან უჭირდათ ჩვენს მენიჩბეებს. მარა როგორღაც ავედით სამწუხაროდ დინება ისეთი დიდი იყო რო ჩანჩქერებამდეც ასვლა კი ჭირდა. საბედნიეროდ თუ შემთხვევით მე და გიო ერთ ნავში ვისხედით მენიჩბეები კი ახალგაზრდა ბიჭები იყვნენ და გზაში გადაწყა რო პირველ ჩანჩქერამდე მაინც ავსდულიყავით. 4 მენიჩბე იყო მაგათგან შედარებით ასაკით დიდები უარზე იყვნენ. მე შევთავაზე რო მეორე მხარეს თუ გადავიდოდით ნავს თოკით გავათრევდი ნაპირ ნაპირ და როგორმე ავიდოთი, ასეც ქნეს ძლისვ გადავედით მეორე მხარეს მე გიო და კიდევ ორი მენიჩმბე ჩამოვედით ნავს გრძელი თოკი ქონდა და ესე ცურვა და ნაპირ ნაპირ ავათრიეთ პირველ ჩანჩქერამდე, იქით ვერ გააგრძელებდი დინება დიდი იყო და თან ნავი ხელით უნდა გადაგეყვანა რამდენიმე ადგილას, ამიტომ პირველი ჩანჩქრეთი დავკმაყოფილკდით. სამწუხარიდ ჩანჩქერი მეორე მხარეს იყო, ერთ ერთმა მენიჩმებ დინება შემაოწმა და შუამდე მივიდა მერე მე მივყევი ორივენი გადავებით მარა წყალმა მაინც წაგვიღო ისე მოხდა რო კლდეების დახმარებით მაინც გადავედით მეორე მხარეს და ჩანჩერთან ამოვყავი თავი, მართლაც საუცხოო და ლამაზი ადგილი იყო. ისე მოხდა რო მარტო მე გადავედი, მალევე დავბრუნდით უკან და ნავით დავეშვით დაბლა. სამწუხაროდ მეორე ნავში მყოფდები უკმაყოფილონი იყვნენ რადგან დიდი ვერაფერი ვერ ნახეს, მე და გიოს ცოტა გაგვიტყდა რადგან ზუსტად ამ მეორე ნავშვი ისხდნენ ჩვენი გოგოები. ეს ნამდვილად სამწუხარო ფაქტი იყო, ესეთი ფაქტები უკანასკნელი იქნება .... ბევრი ირუჯებოდა ბევრი ბანაობდა და ასე მიდიოდა დღე ასე ლამაზი, კარგადაც დავიწვი. მერე როგორც იქნა ჩვენმა ნავმა მოაბა თავი და ავიდნენ ჩანჩქერებამდე მარა მარტო ერთი რეისი გააკეთეს. ხო ორი უცხოელი გვახლდა თან, ძაან კარგი ფოტო აპრატი ქონდა და საკმაოდ კარგი სურათები გადავიღეთ. ჩვენი თიკოს ტელეფონიტაც ძალიან ბევრ სურათი გადავიღეთ. უკვე წასვლის დრო მოვიდა, ვშრებოდით და ვმარგდებოდით მარშუტკაში და აი აქ მოხდა ჩემთვის და ყველასთვის საუცხოო რამ, კანიონებში ქორწილი მოვიდა. თვითეულ ჩვენთაგანს პირი დაგვრჩა ღია. მეფე ამ პაპანაქება სიცხეში ჩოხაში პატარძალი თეთრ კაბაში გადამღები ჯგუფი და კიდე მაყარი, გოგოები მაღალ ქუსლებს და კალკოტკებით, რამ ჩააცვათ ამ სიცხეში კაგოტკა, თურმე კანიონში უნდოდათ ასვლა. რაც ყველაზე მინი კაბა არსებოს ის ეცვა ყველას. მაგრად გამიკვირდა, ამასობაში როგორც იქნა ჩავბარგით ცოტა ვჭამეთ და წასასვლეწლად გავემზადეთ, უცებ კიდე დიდი საოცრება მეორე ქორწილი მოვიდა, აი აქ კი ყველას ყბა ჩამოგვივარდა, დავასკვენით რო ერთ ერთი საქორწილე ადგილია თურმე. როგორც იქნა წავედით და ამ ჯერზე დადიანების სასახლისკენ გავწიეთ უფრო სწორად საზაფხულო რეზიდენციისკენ. აი ეს იყო სასახლე, უშველები ეზო როგორც წარმოგიდგენიათ ზუსტად ისეთი, ყველაფერი იყო, ჩვენ ბევრს ვერთობოდით და ვხალისოფდით გოგოები უფრო მეტადაც. თვითონ სახლში არ შეგვიშვეს მარტო კარ მიდამო დავათვარიელეთ. ვნახეთ დათვი, ბევრი სურათი გადავიღეთ და ჭის წყალიც დავლიეთ. ყველაზე ბოლოს ჩვენ გამოვედით ყველა ადგილზე იყო. გავეშურეთ კინჩხისკენ სადაც უნდა დავბანაკებულიყავით. სადღაც ერთ საათზე მეტი მოვანდომეთ მისასვლელად, მარტვილთან შედარებით საკმაოდ მაღალ სიმაღლეზე ავედით. საბანაკე ადგილად ძალიან ლამაზი ადგილი შევარჩიეთ ტყე და გადამწვანებული დიდი მდელოები. უმაგრესი ადგილი იყო. უცებ დავბანაკდი გავშალეთ ჩვენი სეფა. აღმოჩდა რო აქაც ქორწილი იყო. მგონი იგივე კამანდა ამოვიდა რაც მარტვილში იყო, ამაზე მაგრად ვიღადავეთ. უცებვე მოსაღამოვდა მოსაყოლად ძნელია, საუცხოო საღამო იყო, ბევრი ვიცინეთ ვიხალისეთ და მე ქაჯური ვისწავლე. ეს ღამე უფრო დიდხანს გაგრძელდა ასე თუ ისე დაღლილები არ ვიყავით, გოგამ, ბესომ, ლევანიმ და კიდევ მგონი ნინო ერქვეა, ბინდის ფერია სოფელი იმღერეს, გაოგნებული ვუსმენდით ყველანი. როცა რამე მახარებს ხოლმე და მაბედნიერებს ჟრუანტელი მივლის ხოლმე თავის ქალიდან იწყებს ხოლმე მთელს თავზე ეკლები მაყრის მერე ტანზე და უცებ ერთი ზებზრიალებით ფეხებდამდე დამივლის ხოლმე. საუცხოო იყო. მერე ბესომ რამდენიმე ლექსი წარმოთქვა ერთ ერთის სახელი დავიმახსოვრე, თემურ ელიავას დიალოგი ღმერთთან. ისე მხატრულად და მთელი ემოციებით, თან ბიჭები ბანს აძლევდნენ საუცხოო სურათი იყო ისეთი საყურებელი და მოსასმენი რო თვალებიდან არ ამომდის ეხლაც ჩამესმის, ძალიან ძლიერით ხმით რო შემოსძახებდა ხოლმე თავი დავხარე, დავმალე სახე ასე უეცრად ჩემს სასჯელს ვიხდი ასე უფლის წინ სიმართლე ვნახე ჭეშმარიტებას გვიან რომ მივხვდი მაგარი იყო, გიორგიმ ისევ იყოჩაღა და კიდევ ერთი საინტერესო იდეა შემოგვთავაზა. ჩემს გარდა ყველამ გარეთ კარვის გვერძე გაშალეს პარალონები და საძილეები და ყველა ერთად მოვკალათდით, ცაზე ალაგ ალაგ იყო ღრუბელი რომელიც არ უშლიდა ხელს არც ვარსკვლავეს და არც მთვარეს რო ჩვენთვის გაენათებინა ის საღამო. საკმაო გვიანი იყო, მე კარავში დავწექი გოგოები და კივილაძე საკმაო ხანს იყვნენ გარეთ. ნინომ და ელემ მერე კარავში გადაინაცვლეს ხოლო გიომ და ირინამ ღამე გაათენეს მთვარის შუქზე ღამე. მესამე დღეც გათენდა. მე კარავში მარტო მეძინა და ამხელა ფართის გამო კარგა განს გავაბი ძილი. ყველა გვიან ადგა, ბანაკიც გვიან აიშალა. უკვე 11 საათი იყო რო დავიძარით კინჩხის მთისკენ სადაც საუცხოო ჩანჩქერები გველოდა. მანქანით მივედით თითქმის ბოლომდე, დაახლოებით კილომეტრიანი აღმართი ავიარეთ, მაღლა რო მივდიოდით ჩვენი ჩანჩქერიც გამოჩდა, არ ვიცი რამდენი მეტრი იქნეოდა მარა ძააან მაღალი კი იყო. ზევიდან ხეობას დავუყევით და ამ დიდი ჩანჩქერის ქვეშ მოვექეცით, საუცხოო წყალი იყო, ამხელა ჩანჩექრის ქვეშ ვიდექით, შემზარა მისმა სიდიადემ. ეს ჩანჩქერი რო ეშვებოდა სადღაც 10 მეტრის იქეთ მეორე ჩანჩქერი იყო რომლის თავზეც ჩვენ ვიყავით და რომელზეც თოკებით ვაპირებით დაშვებას. სანამ სურათებს ვიღებდით და ვტკბებოდით ამ სილამაზით, ამასობაში მომუმ ყველაფერი გაამზადა იმისთვის რო თოკებით დავშვებულიყავით. ეს ჩანჩქერი 20 მეტრიანი იყო, 20 მეტრის სიმაღლიდან დავეშვით. პირველი ბესო დაეშვა რო დაბლა დახვედროდა ვინც ჩავიდოდა, მეორე კივილაძე, და ასე ნელ ნელა თითქმის ყველა დავეშვით. ძაან მაგარი შეგრძნება იყო. ამხელა სიმაღლეზე თოკით კიდიხარ. თავიდან არის ძნელი, ერთი თუ დაეკიდე მერე ხვდები რო არაფერი არა საშიში და წყნარად ეშვები. სამწუხაროდ ელენემ ვერ შეძლო დაშვება. დაბლა ჩვენი სასტავი ერთად დავუყევით კანიონს. მე და გიო ისედაც სველები ვიყავით რადგან ჩამომსვლელებს ვეხმარებოდით და დავსველდით, გიორგი დიდიხსნის განმავლობაში იდგა ჩასნჩქერთან ახლოს და თმებზე ისე საუცხოოდ ედო ცვარი სულ გადათეთრებული იყო. ბოლო ჩვენიანის ჩამოსვლის მერე ნებართვა ავიღეთ და გავუყევთ კანიონს დიდ ლოდებზე დავხტოდით. ნინო წამალაშვილმა გამაოცა ისე კარგად გადადიოდა და დიდ ნახტომებს აკეთებდა, მე ერთი ორგან ვერ გავბედე. ასე თუ ისე ამ პატარა ექსტრემით ჩამოვედით დანიშნულების ადგილზე. უკვე საკმაოდ გვიანი იყო, დანარჩენებიც მალევე შემოგვიერთდნენ, დაღლილებმა კარგად წავიხემსეთ, იქვე პატარა ბიჭმა ცხენი გამოიყვანა და ვისაც სურვილი ქონდა იჯირითა. ამასობაში თბილიში დაბრუნების დრო მოვიდა. მგზავრობა ხალისიანი იყო, მარა მაინც დაღლილები ვიყავით და გვეძინებოდა. 12-ზე ჩამოვედით თბილიში, მძღომლა იჯიგრა და ყველა სახლებამდე ჩამოგვარიგა. ნახალოვკით წავიდა იქ კი მამაჩემი დამხვდა და ასე მშვიდობით მივედი სახში, მივედი თუ არა საჭმელი ხაში დამახვედრეს, ერთი დიდი ულუფა დავახურდავე მერე ვის ვაი ვაგლახით ვიბანავე და დავიძინე. მეორე დღეს ანუ ორშაბათს სამსახურში წავედი აი მაშინ ვიგრძენი დაღლა, როგორ გავიდა სამსახურში ეს 9 საათი ვერ გავიგე. სახში რო დავბრუნდი წესივრად მოვუყევი თუ როგორ და რანაირად მოვიარე, სამარგალო, დედაჩემმა მითხრა რო ესეთი არასდროს არ დაბრუნებულხარ არც ერთი გასვლიდანო. ძალიან მშვიდი ხარ ენა საერთ არ გებმევა რაც ლაპარაკობ, რო დავუკვირდი ეგრეა სამსახურშიც ჩვეულებრივ ვსაუბრობდი. არასდორს არ მქონია ამაზე პრობლემა და მაგიტომ არავის არ მიუქცევია ყურადღება მარა დედაჩემმა მიაქცია და მართლაც ასეა. რავი მადლობა მინდა გადავუხადო იმ ადამიანებს ვინც იქ იყვნენ, კივილაძეს რო წამიყვანა და მითხრა ამის შესახებ. თქვენ ნინო, ელენე, ირინა, თიკო რო ესეთი კარგი მეგობრები და ადამიანები ხართ. ბესოს ესეთი კარგი ორგანიზებისთვის და იმ საუცხოო ლექსებისთვის. გოგას სიმღერებისთვის გიორგიბს თვზე მეძინება მარტო ეხლა და მამუს მადლობა რო ესე 5-ზე იყო ის ყველაფერი. რავი მიხარია რო კიდევ რამდენიმე ლამაზი დღე შევიდა ჩემს ცხოვრებაში და ჩემს მოგონებეში რომელიც სამუდამოდ ჩემთან დარჩება.

თუ რატო დავდივარ მთაში

ხშირად მეკითხებიან და უკვირთ, რატომ დავდივარ უზარმაზარ ზურგჩანთა მოკიდებული "ტყე–ღრეში" და რა სიამოვნებას ვიღებ ამისგან, რატომ "დავწანწალებ" და რატომ ვერ დავეტევი სახლში.
იმიტომ რომ:
თვალს ვაამო...
გარემო შევიცვალო ...
გავერიდო ყოველდღიურობას...
გავიცნო ა დ ა მ ი ა ნ ე ბ ი . . . რომლებთანაც საერთო მხოლოდ ჯერ–ჯერობით ჩამოთვლილი სამი სურვილი მაქვს, შემდეგ გაბევრდება, თანაც ძალიან . . . 
ვისუნთქო ბევრი, ისე გემრიელი ჰაერი, რომ მისი უკან ამოსუნთქვა დამენანოს . . .
ცას და მიწას თვალებში ჩავხედო და იქ ის ვიპოვნო, რასაც სხვაგან ვერსად ვნახავ . . .
ვუსმინო ფოთლების შრიალს... ჩიტების ჟრიამულს . . . მდინარის ხმას . . . წვიმის წკარუნს . . .
დავიძინო იმგვარი სიმშვიდით, როგორითაც ჩახუთულ ოთახში ვერასოდეს დავიძინებ... მერე რა, რომ ვის გვერდზეც მძინავს, იმ დღეს პირველად ვნახე . . .
ისეთი ცა ვნახო, რომელზეც ვარსკვლავები ერთმანეთს ადგილს ემუდარებიან, მეც ჩამატიეთ, ახლა მე გავანათებო . . . ისეთი, ხელს რომ ავაწვდენ და მგონია, საცაა შევეხები . . . სულ არაფერია, საშინლად რომ იყინები . . . მე ამ დროს სული მითბება . . .
წყალი დავლიო, ყველგან სხვადასხვა გემოსი და ყველა გემრიელი, სუფთა, კამკამა . . .
ვიარო, ბევრი ვიარო . . . მიზანი დავისახო . . . მივაღწიო . . . ან ვერ მივაღწიო, მაგრამ მაინც ბედნიერად ვიგრძნო თავი, მხოლოდ იმიტომ, რომ ეს გზა გავიარე და სადაც აქამდე ფეხი არ დამიდგამს, იქ დავადგი, ჩენთვის უცნობ ადგილას . . .
ბევრი ბევრი სიარულისგან მისავათებული სველ ბალახებში ჩავეშვა და თავსხმა წვიმის ქვეშ წყლის უკანასკნელი მარაგით ყველაზე გემრიელი ცხელი სასმელი დავლიო, რომელიც ორი ყლუპი თუ შეგხვდებაა, მაგრამ მთელს სხეულს რომ მოეფინება და სითბოს ჩაღვრის, ისეთი . . .
ციცაბო ფერდობზე მუცლით გართხმულმა ქვები ვაკავო ფეხთ ქვეშ, ა დ ა მ ი ა ნ ი რომ არ შეშინდეს და დაზარალდეს, იმიტომ . . .
ნაშალ ფერდობზე ძალაგამოცლილს ბოლო წამებზე „ ვიღაც“ მაგრად მწვდეს და ჩავარდნის და დასახიჩრებისგან, შესაძლოა სიკვდილისგანაც გამომაგლიჯოს . . . ის განცდა დამეუფლოს, რომელიც მხოლოდ ასეთ სიტუაციაში ა დ ა მ ი ა ნ ი ს თვალებში ჩახედვისას ჩნდება. . . მადლიერების, კმაყოფილების, რომ ის ადამიანი იმ წუთას იქ აღმოჩნდა . . .
სიარულისგან ღონემიხდილს წვიმაში გარეთ მეძინოს, იმ იმედით, რომ გვერდზე მჯდომი სითბოს გამინაწილებს და არ შემცივდება. . .
ის გემრიელი ლუკმა, ბოლო რომ ქვია, სხვას გავუზიარო, სხვამ გამიზიაროს და სწორედ ამიტომ იყოს ასეთი გემრიელი . . .
ის ბედნიერი წამი ვიგრძნო, რომ გათენდება და ყველაფერი კარგადაა...
ნამდვილი სიცილით გავიცინო, არა ნაძალადევი, ისტერიული . . .
ისეთი რამეები ვისწავლო, მხოლოდ ბუნება რომ მასწავლის . . .
მიწას, ბალახს, ჰაერს, ცას, მდინარეს, ხეს, ფოთოლს შევეხო და მათგან მიღებული ენერგიით დავიმუხტო. . .
სხვაზე ვიზრუნო, შენზე იზრუნონ, უანგაროდ, სუფთად, ძალდაუტნებლად. . .
ისეთი რომ გავიცნო ადამიანი, როგორიც სინამდვილეშია. . . მე თუ მკითხავთ, ეს ისე კარგად არსადაა შესაძლებელელი, როგორც მთაში, ტყეში, ღრეში, ტალახში, წვიმაში, თაკარა მზეში ბოდიალისას . . . ბუნებასთან ახლოს შენს სინამდვილეს ვერ მალავ, ისეთ ხარ, როგორიც ხარ და მორჩა, გათავდა, იმის იქით ვეღარ მიდიხარ. არც გაქვს სურვილი, ოყო განსხვავებული საკუთარი თავისაგან, რაღაც დამალო, არ გამოაჩინო. სწორედ ამიტომ არიან ლაშქრობაში გაჩენილი მეგობრები ძალიან ძვირფასები, შენები . . .
ქვვებიდან ქვეშქვეშად მომზირალი ყვავილები რომ ჩავიკრა გულში, იმიტომ უნდა ვიარო. . .
ღრუბლებს რომ მოვექცე ზემოდან ... უშველებელ იალაღებს რომ გავხედო . . .
თ ა ვ ი ს უ ფ ლ ე ბ ა რომ ვიგრძნო, იმიტომ . . .

ავტორი: მარიამოოოო, მაპატიებს ალბათ ავტორი მარა ეს უნდა დამედო ძაან კარგად აქვს დაწერილი. ვეძებდი სიტყვებს თუ როგორ ამეხწერა და აი მშვენი ახნა ვნახე ჩვენი hiking-ის.

თმოგვის(ქაჯეთის) ციხე

ეს იდეა მიშო შუბითიძის და კოპალასი იყო. ერთი სიტყვით კარგა ხსნი უკან უფრო სწორად როდესაც ყველანი ფიტარეთში ვიყავით მაშინ ითქვა. როგორც წესით და რიგია თემაც გაიხსნა და სიაც უცებვე გაივსო. მე სამშაბათამდე არ ვიცოდი წავიდოდი თუ არა, ამიტომ კითხვის ნიშნით ვეწერე მეექვსე ადგილას. თემა რო გაიხსნა დაიწერა რო ხუთ კაცზე მეტი არ წავიდოდნენ. მე ცოტა დამიგვიანდა ჩემი პასუხი. რო გავარკვიე ჩემი ამბავი და დრო გავინთავისუფლე, თემაზე ვკითხულობ sham(ალეკოს) პოსტს, „კოპალა 

რახდებაჩვენსკენ,,, მივდივართხომუეჭველი ? რაღაცუცნაურისიწყნარეა“, კოპალა კი წერს რო მე ვერ მოვდივარო. ისეთი პირი უჩანდა რო აღარ წავიდოდნენ აშკარად, ბოლო პოსტი ნუცას გაბრაზებული სმაილი იყო. ეგრევე შევეხმიანე მიშოს, და მეთქი რა ხდება თმოგვზე თქო. მითხრა რო კოპალა ვერ მოდისო, და მიზეზიც გასაგები იყო. მე შევთავაზე რო ჩვენ წავსულიყავით რადგან ამის მერე აღარ მეცლებოდა 25 26 მაისამდე, იქამდე კი დიდი დრო არის და იტოკში სადმე უნდა წავიდე თქო. ერთი სიტყვით ფორუმზე დავპოსტე რა როგორ და რანაირად იქნებოდა. ფორუმზე ალეკო აქტიურობდა. ერთი სიტყვით ბევრი რო არ ვწერო, მე, მიშო და ალოკე წავედით, კიდევ ერთი წამომსვლელი კანდიდატი იყო ქრისტი სალუქვაძე. რომელიც შემპირდა რო უჩემოდ თუ წახვალ მოგკლავო. ხუთშაბათს მითხრა მოვდივარო, მარა პარასკავ საღამოს ისაო ესაო და მე მაინც იმედი მქონდა რო წამოვიდა, მარა დილით 04:30-ზე მომივიდა მესიჯი რო ვერ მოვდივარო. ერთი სიტყვით მე დილით 05:30-იყო რო ავდექი, მიშოს გავუარე და ერთათ მივედით ცენტრალში სადაც უკვე ალეკო გველოდებოდა. უცებვე ჩავედით მატარებელში და ფეხზე დასადგომი ადგილი დავიკავეთ. ბილეთბი შევიძინეთ 2 ლარი ღირდა და მატარებელიც დაიძრა. მატარებელში ისეთი საინტერესო არაფერი, ხაშურის მერე განთავისუფლდა მატარებელი და ჩვენც დავხედით სკამებზე. ბორჯმამდე კარტს ვთამაშობდით, მარა სამნი ვიყავით  და დურაკაც ყელში ამოგვივიდა მალე.ხო მატარებელში კიდევ დიდი კამანდა იყო, კახიზზე მიდიოდნენ, რო ჩავედით მატარებლიდან ამ სასტავს მარშუტკა დახვდათ ჩვენ კიდე განვაგრძეთ გზა ფეხით. ბორჯომში ვიყავით და რამთქმაუნდა პარკში ავედით სადაც წყალი დავლიეთ და ეგრევე გავუდეგით გზას. ბორჯომის გასასვლელს ვუახლოვდებოდით რო მანქანამ გაგვიჩერა ფურგუნი ოპელმა. ვკითხეთ სად მიდიხართ, ახალციხეშიო. საბარგული საკმაოდ დიდი იყო ჩანთები თავისუფლად დაეტია. მასპინძელები დისტრიბუტორები აღმოჩდნენ, მათ მარშუტი ქონდათ, მაღაზიები უნდა შემოევლოთ. ახალციხე, ასპინძა, ახალქალახი და მერე თბილისი. შემოგვთავაზეს რო დავლოდებოდით და ხერთვისამდე ჩაგვიყვანდნენ მარა არ იცოდნენ ამას რამდენ ხანს მოუნდებოდნენ(მაღაზიებს), ჩვენ არ დავთანხმდით. ახალციხის ცენტრში ჩამოგვსვეს. ჩვენ ეგრევე რაბათზე ავედით, მე და მიშო ნამყოფები ვიყავით ალეკო არა. შესვლა 5 ლარი ღირდა, არც გვიფიქრია ეგრევე გამოვტრიალდით. გზა ვიკითხეთ თუ როგორ უნდა გავსულიყავით ახალქალაქის ტრასაზე და გზას გავუდექით, საბოლოოდ აღმოჩდა რო მთელი ქალაქი გადავკვეთეთ. ქალაქის გასასვლელთან ცივი ლუდი დავლიეთ და გზა გავაგრძელეთ. რო გავდიოდით ბევრი მანქანა მოძრაობდა, ხელს ყველას ვუქნევდით და უცებ ერთმა მათგანმა გააჩერა. და აი მაგარი ბედი ისევ ის დისტრიბუტორები აღმოჩდნენ. სანამ ჩვენ რაბათზე ავედით მერე ლუდი დავლიეთ და ქალაქის ბოლოს მივაღწიეთ წამოგვწევოდნენ. დავსხედით და ასპინძამდე გავყევით, ასპინძაში ჩამოგვსვეს და ჩვენ ფეხით გავუყევით გზას. იმედი გვქონდა და რაღაცნაირად ვგრძნობდით რო ჩვენი ბედი ეს დისტრიბუტორები იყვნენ და ხერთვისამდე ჩაგვიყვანდნენ. ეს მანძილი საკმაოდ მალე გავიარეთ სადღაც1:30 იქნებოდა რო ასპინძში ვიყავით. ასპინძას მივუყვებით, თან დიდი სიამოვნებით ვათვარიელებთ და ტრაქტორმა გამოიარა, პატა ეგრედწოდებულმა ხიტაჩმა. პრიცეპკა ქონდა მიბმული და ბლოკი გადაქონდა. შემოგვთავაზეს რო ქალაქის ბოლოში მივდივართ და აგვიყვანთო. შემოვსხედით ამ პრიცეპკაზე და ნელი სვლით გავუყევით ქალაქს. ქალაქი ძაან მოგვეწონა, საკმაოდ კარგად იყო გაკეთებული. ქალაქის გასასვლელთან პოლიციის შენობა იდგა და იქ გადაუხვია ჩვენმა ტრაქტორმა, გზაში გამოგვეცნაურნენ. მერე კი გამოგვიტყდნენ რო უცხოელები გვეგონეთ და მაგიტომ გავაჩერეთო. ჩვენი დამშვიდობების დრო რო მოვიდა, მასპინძლებმა შინ შეგვიპატიჟეს. თავიდან ჩვენ გვეჩქარება უარზე წავედით, მარა არ გაჭრა. ისევ დავსხედით ტრაქტორზე და სახლისკენ გავსწიეთ. არც გვინანია, კარგი ტრადიციული ქართული ოჯახი აღმოჩდა. ტრაქტორის მძღოლი ვალერი ნადირაძის ოჯახში მივედით, თურმე მშენებლობა ქონდა და აგური მაგისთვის  სჭირდებოდა. რო მივედით სახში სუფრის სამზადისი იყო, როგორც ხდება ხოლმე, მეზობლებს იხმარდა და მაღარიჩი უნდა ეკისრა, უფრო სწორად ქართული ელემენტარული წესისისამებრ იქცეოდა. რო მივედით ტრაქტორი დავაცლევინეთ. უცებ გაიშალა სუფრა, ბებო ჩემთვის კარგად ნაცნობ საჭმელს თათარბერაკს აკეთებდა. ბებიაჩემიც აკეთბს ხოლმე და ვიცი რო ძაან გემრიელია. მასპინძელმა შავი ღვინო გამოიტანა, თათარბერაკიც ამოყარეს და სუფრას მივუსხედით. ერთი  სიტყვით კარგად მოვილხინეთ და კარგადაც დავლიეთ. მე რამდენიმე ჭიქის მერე უარი ვთქვი დალევაზე, მარა ბიჭებმა განაგრძეს და საკმაოდ მოუწიათ დალევა. რამდენიმე საათის მერე უკვე ავნერვიულდი რო ამათ შემყურე დიდი შანსი იყო რო ჩვენი გეგმები სრულად ჩაფუშულიყო. ბიჭებს ვანიშნე წავედით თქო, მათაც წამოსვლა უნდოდათ, მარა ეს მარტივი არ იყო, ისენი მაგრად დათვრნენ, გამოშვებაც ძაან გაიწელა, იქ ბევრი რამე მოხდა შენ გენაცვალე შენი ჭირიმე, ეხლა მანქანა მოვა და ყველა ერთად წავალთ და იტოკში. მარა როგორც იქნა წამოვედით და გზას დავადექით ისევ. ერთი გული დაგვწყდა რო დრო დავკარგეთ ძაან, მარა მაგარი იყო იმ ხრივ რო ესეც ერთგვარი თავგადასავალი იყო. ასპინძას გავცდით თუ არა მანქანაც გავაძერეთ, მანქანა მარა რა მანქანა, მაზდა RX6ახალი მოდელი და რუსული ნომრებით. მიშომ კარგად იცოდა რუსული, აღმოჩდა რო ახალქალაქში მიდიოდნენ. დავსხედით, მარტივი შესამჩნევი იყო, რო ციხეშიც ნაჯდომები იყვნენ და ბარიგებიც იყვნენ. ხელზე 5 წერტილიანი სვირინგი და სამ ზოლიანი სპორტულები :D :D. ერთი სიტყვით ხერთვისში 10 წუთში ჩავედით. ხერთვისში ცოტა დავისვენეთ და გზას გავუდეგით, ააქედან საშინელება დაიწყო, არანაირი მანქანა არ მოძრაობდა, თმოგვამდე კი 10 კილომეტრი იყო. მარა რას ვიზამდით გავუყევით ფეხით გზას, ხერთვისში შაქარი ვიყიდეთ და გვითხრეს რო 7-ზე გამოივლიდა სარეისო, მარა 7 უკვე ძაან გვიანი იქნებოდა, და ვარჩიეთ ფეხით წასვლა. საკმაოდ ბევრი ვიარეთ ფეხით. ჰესის მშენებლობამდე მივედით, იქ მარშუტკამ გაგვიჩერა მუშების რომლებიც ბაზაზე ბრუნდებოდნენ, ამ მარშუტკამ 2 კილომეტრით წაგვწია წინ. მერე ისევ ფეხით, კიდევ კარგი რო დღემ მოიმატა, ისე მოხდა რო სარეისო წამოგვეწია და საბოლოო ჯამში მაინც სარეისოს წავყევით თმოგვამდე. თმოგვში ჩვენს გარდა კიდევ პაპა და შვილიშვილი ჩამოვიდნენ, მძღოლმა სთხოვა რო გზა ეჩვენებინათ ჩვენთვის. ბიჭმა დაგვაკვალიანა რო სამანქანო გზით თუ წავიდოდით დიდი ხანი მოვუნდებოდით. თავის სახლზე კი ბილიკი ადიოდა თმოგვის ციხეზე და შედარები მოკლე იყო. გადავიარეთ მტკვარი, ბეწვის ხიდით, ეს იყო ნამდვილი ბეწვის ხიდი, ისე ირწეოდა, რო გადავიარეთ ისევ იმ შეგრძნებით დავდიოდი ვითომ  ხიდზე ვიყავი. ერთი სიტყვით დავადექით ბიჭის მიერ ნასწავლ ბილიკს და სადღაც ნახევარ საათში, უფრო ნაკლებშიც ავედით. თმოგვის ციხე უშველებელი კომპლექსი აღმოჩდა. სიგრძე მინიმუმ 700 მეტრა მაინც ექნდებოდა. ავედით ციხეზე და საკარვე ადგილს დაუწყეთ ძებნა. თავიდან ძლივს მივუდექით ციხეს და ძლივს ვუნახეთ შესასვლელი. როცა ციხეში ამოვყავით თავი, მოსწორებული ადგილის ძებნა დავიწყეთ. მე ბოლო ავედი, რო მივედი ალეკო დამხვდა მიშო კი იქით გავიდა ადგილის საძებნად. კი დავინახე რო აქეთ იქით დაბობღავდა, მერე მიიმალა. რამდენიემ წამში დაბლიდან ვიღაც კაცის ყვირილი ისმოდა, ჩამოდი არ ჩამოვარდეო, თანგანწირვით ყვიროდა. მივხვდით რო მიშოს უყვიროდა, ჩვენ მიშოს დაუწყეთ ძახილი და რო ვერ გავაგონეთ ეგრევე გავიქეცით, საკმო მანძილი უფრო სწორდა მთელი ციხე გავიარეთ და ვხედავთ სურათს მიშო ვიღაც უცხოებს ელაპარაკება. მომეშვა რო მიშო დავინახე და მერე გამიკვირდა რო ვიღააცები იყვნენ. 4 ადამიანი 2 ბიჭი და 2 გოგო. კარვები გაშლილი ქონდათ და პურს ჭამდნენ. უკვე საკმაოდ გვიანი იყო მარა ჯერ მთლად არ ბნელოდა, უცებ მოვიტანეთ ჩანთები და იქვე მეზობლად გავშალეთ კარვები. პრინციპში მეტი ადგილი არც იყო. საკვები რაც გვქონა დავალაგეთ და  შევუერთდით ჩვენს მასპინძლებს. მე ცეცხლის მუღამი მქონდა, გვითხრეს რო აქ შანსი არა, ვერ დაანთებთ ცეცხლსო. ჩვენ არ გვშიოდა, კარგა ნაჭმევები ვიყავით, პროსტა არაყვს სვამდით. ამასობაში მიშო, სადღაც დაიკარგა და ნახევარი საათის მერე გამოჩდა ფიჩხებით ხელში. მაგრად გაუკვურდა იქ მყოფ სასტავს. კარგა გვიანობამდე ვისხედით მიშომ გააოცა ჩვენი მასპინძლები თავისი გამოცდილებით, თითქმეს ყველგანაა ნამყოფი. მერე ცეცხლი დავანთეთ, რამდენიმე საათი გვეყო შეშა. სადღაც 11:30 იქნებოდა რო მთვარე ამოვიდა კუმურდუდან, ძაან ლამაზი იყო მთვარის ამოსვლა. ისე ცაზე ცოტა ვარსკვლავები იყო, როგორც მიჩვეული ვარ ჯავახეთის ცას, ეს აშკარად არ იყო ისეთი. 12-ზე დავიძინეთ, სიცივეს არ შევუწუხებივარ, ტკბილად მეძინა ძააან. დილით მზე საკმაოდ ამოსული იყო რო ავდექი სადღაც08:30 იქნებოდა კარავს მზე მოადგა და უფრე მეტად კი ბუნებრივმა მოთხოვნილებამ ამაყენა. ავდექი, კარგა გვარიანად გავიზმორე და ციხის თვარიელება დავიწყე, როგორც აღმოჩდა პირველი ავდექი, მეზობლებს ეძინათ. ულამაზესი იყო თმოგვის ციხე სურათები გადავიღე, გამაცვიფრა თმოგვის მაშტაბურობამ. მერე ჩვენი მეზობლებიც ადგნენ.ჩვენბიც მალევე წამოდგნენ. უცებ ავშალეთ ბანაკი და საჭმელად დავსხედით. ამჯერად ჩვენ მივიპატიჟეთ, აღმოჩდა რო საროში მიდიოდნენ და მერე თუ მოასწრებდნენ ხიზაბავრაში უნდოდათ გადასვლა. ნომრები ჩავიწერეთ რო, თუ რამეა მატარებლით ერთად გვემგზავრა თბილისისკენ. ჩვენ პირველები წამოვედით. თმოგვის ციხიდან მოჩანდა ფერდძე გაჭრილი გზა, რითაც უნდა ავსულიყავით ზედა თმოგვზე. მთელი ციხე გავიარეთ, კარგა ხანი მოვანდომეთ რთული გადასასვლელები იყო ერთი ორგან. რო დავამთავრეთ ციხე, ეგრევე გზა დაიწყო. ცოტა სიმაღლე რო ავკრიბეთ და ციხეს გადმოვხედეთ უფრო კარგად გამოჩდა თმოგვის ციხის სიდიადე. წინიდან რო შეხედო არ ჩანს საერტოდ რო ამხელა კომპლექსია, თან უკანა მხრიდან უფრო კარგად იყო შემონახული და გამოკვეთილად ჩანდა, ციხე-კოშკები. ერთი სიტყვით ავიარეთ 1 საათში ეს 5 კილომეტრიანი აღმართი და როგორც იქნა მოვექეციტ მწვერვალზე, მე და ალეკო უკან მოვდიოდით მიშო საკმაოდ წინ იყო და აღარ ჩანდა. აღმართი რო გასწორდა, რამდენიმე მეტრი გავიარეთ და მიშოს ჩანთა დავინახეთ, დაეტოვებინა და უჩანთოდ წასულა. ფერდობს შემოვუხვიეთ თუ არა გამოჩდა ზედა თმოგვი, მე სურათში ეკლესია მქონდა ნანახი და ისე იყო სურათი გადაღებული რო მის გარშემო არაფერი არ ჩანდა, ველოდებოდი მარტო ეკლესიას, მარა დიდი სოფელი დამხვდა. ულამაზესი იყო იქაურობა. ეკლესია და სოფელი კარგად დავათვარიელეთ მიწური სახლები იყო სულ და ბოსლებად იყო გადაკეთებული. ერთი ორი სახლი იყო მარტო ნორმალური სადაც მწყებსები იყვნენ. გამოველაპარაკეთ მწყემსებს, კარგი ჭის წყალი დაგვალევინეს და ისტორიაც მოგვიყვა ეკლესიის და სოფლის. ეკლესია მეექვსე საუკუნის იყო და მეთოთხმეტე საუკენეში გაუკეთეს რესტავრაცია. რო შევედით მთელი კედლები შეთეთრებული დაგვხვდა, კომუნისტებმაც მიაღწიეს იქ. მერე სოფელსზეც გვიამბო. თურმე რამდენიმე ათეული წელია რაც არ ფუნქციონირებს ეს სოფელი. კომუნისტები რო დაიშალნენ მერე დაიწყო არეულობები, თურმე შუქიც ქონდათ და ყველაფერიც, კაბელები მოუპარიათ და რავი ერთი ამბები. საკმაო დიდი და ძლიერი სოფელი ყოფილა. ჩვენი ყურადღება სასაფლაომ მიიპყრო, სასაფლაო სადაც ქვის დიდი საფლავები იყო, ყველა მათქანზე ჯვარი და ხმალი ეხატა, გარდაცვალების წელი კი 1936 1937 ეწერა თითქმის ყველას. ისტორიაში ცოტა მოვიკოჭლებ, თურმე ბრძოლა ყოფილა სტალინის დროს თურქებთან თუ რაღაც მაგდაგვარი. ჩვენი წასვლის დრო რო მოვიდა, გზა ვკითხეთ ჭაჭკარში თუ ჩადიოდა ბილიკი, გვიპასუხეს რო კი ჩადისო ცოტა ცუდი ჩასასვლელია მარა ჩახვალთო. სოფელს გამოვცდი და ფერდზე რო შევდექით გოგაშენიც გამოჩდა ხელის გულზე. დავიწყეთ ბილიკის ძებნა, რაღაც ბილიკს მივაგენით, საბოლოოდ საქონლის ნასიარულე ბილიკი აღმოჩდა, მე ცოტა გამიჭირდა მარა საბოლოოდ მშვიდობით ჩავედით, საკმაოდ რთული და ნაშალი ქვები იყო რაც აძნელებდა სიარულს მარა უმტკივნეულოდ ჩავედით ჭაჭკარში. რო ჩავედით სიამოვნებისგან ერთი კარგად ამოვიოხრეთ და გზას გავუყევით. ვარძიას ისე გავურათ არც შეგვიხედავს, რამდენიმე კვირის უკან ვიყავით და ისედაც ბევრჯერ ვარ ნამყოფი. ზუსტად 2 საათი იყო რო, ვარძიასთან გაჩერებაზე დავდექით და მანქანას დაველოდეთ, ფეხით სიარული გვეზარებოდა, თან მზისგან დავისიცხეთ და ყველანი მაგრად დაღლილები ვიყავით, უფრო სწორად მოთენთილები. გავარკვიეთ რო სარეისო 3-ზე გადიოდა, ისიც გავარკივეთ თო ბორჯომიდან მატარებელი 04:40 ზე გადიოდა და ისიც გავარკვიეთ რო სარეისოს ვარძიიდან ახალციხემდე 1 საათი და 30 ხუთი  უნდოდა, უბრალოდ შანსი არ გვქონდა რო მატარებლისთვის ჩაგვესწრო. დავიწყეთ ფიქრი რითი წავსულიყავით, იდე მარტივი იყო, ან ავტოსტოპით ან სარეისოთი ახალციხიდან. ამასობაში არც ერთმა მანქანამ არ გაიარა, უფრო სწორად სულ ექსკურსიები დადიოდნენ და ჩვენც ვინუჟდენები გავხდით სარეისოს გავყოლოდით, გზაში კი ვბჭობდით რითი წავსულიყავით. ალეკომ, სარეისოთი წავიდეთო. თუ არ გაგვიმართლა და დაგვაღამდაო მერე უფრო გაჭირდება წასვლაო. ისე მოხდა თუ ასე, სამივემ ვთქვით რო მთელი მუღამი ის არის რო ფული რაც შეიძლება ნაკლები დაგვჯდომოდა, ამიტომ ავტოსტოპით გადავწყვიტეთ. ახალციხეში ჩავედით, მძღოლს ვთხოვეთ რო ახალციხის გასასვლელამდე მივეყვანეთ, მას 5 ლარი გადავუხადეთ და გზას გავუდექით. ახალციხეს გავცდით თუ არა, პატარა ოპელ ასტრამ გააჩერა, რომელსაც მამაო მართავდა. ჩავბარგდით ამ პატარა მანქანაში და ბორჯომში გავეშურეთ. მამაო გამოგვეცნაურა მრევლი ხო არ ხართო? ჩვენ ავუხსენი თუ ვინ ვიყავით, ძაან გაუხარდა და მოგვიწონა საქციელი. ცოტა ნელი სიარულით ჩავედით ბორჯომში, რო ჩავედით უკვე 5 საათი იყო. მატარებელი რათქამუნდა წასული იყო. მამაომ ბორჯომის გასასვლელამდე გაგვიყვანა. ჩვენ წინა ღამეს გაცნობილ მეგობრებს დავურეკეთ, რადგან შეთანხმებულები ვიყავით რო რომელი ჯგუფიც ბორჯომში მალე ჩავიდოდა ის დაურეკავდა მეორე ჯგუფს. აღმოჩდა რო ჯერ ახალი ჩამოსულები იყვნენ საროდან და მანქანას ელოდებოდნენ. ისინი 4 იყვენ და ალბათ მაგიტომ უჭირდათ სიარული. ვუთხარით მატარებელი დაევიწყათ და რამე სხვა მოეფიქრებინათ. ერთი სიტყვით გზას გავუდექით, რამდენიმე ასეული მეტრის მერე გააჩერა კარტოფილით დატვირთულმა მარშუტკამ. არმოჩდა რო ახალქალაქიდან მოდიოდა და ხაშურში მიდიოდა, რათქმაუნდა დავსხედით და ხაშურიკენ გავწიეთ, ძველი მერსედესის მარკის მარშუტკა იყო და ძაან ნელა მიდიოდა. როგორც იქნა ჩავედით ხაშურში, კრუგი რო არის იქ ჩამოვედით. ხაშურიდან უკვე მანქანების რაოდენობამ იმატა საგრძნობლად. მარა ამდენი მანქანბებიდან არავინ არ აჩერებდა. 100 მეტრაც არ გვქონდა გავლილი, ერთ ერთ მაღაზიაში მიშომ ანგარიშზე ჩარიცხა, სადღაც 2 წუთში გამოვიდია, 2 მეტრა გავიარეთ და უშველებელი ჯიპი ტოიოტა ლენდ კრუიზერი გაჩერდა, დიდი სიჩქარით მოდიოდა და რამდენიმე მეტრით წინ გაგვიჩერა, მაგრად გაგვიკვირდა, ვიკითხეთ კიდეც ნეტა ჩვენ გაგვიჩერაო. მივირბინეთ და რო გამოვეცნაურეთ თბილიში მიდიოდა. მაგრად გაგვისოწროდა ჩავალაგეთ უკან უშველებელ საბარგულში ჩანთები და კომფორტულად მოვთავსდით. მანქანა დაიძრა მარა რა დაიძრა. 120 ნაკლებით არ დადიოდა, გზას რო თავისუფალს ნახავდა 180-ით მიდიოდა. ერთი სიტყვით ალბათ ფეხის უშეშდებოდა ხოლმე და არ იღებდა პედლიდან, ძალინ ჩქარა მოძრაობდა. ძალიან კომფორტული მგზავრობა გამოგვივიდა, კონდიციონერით და რამე. თბილიში მალევე ჩამოვედით. ვეფხვი და მოყმეს ძეგლთან ჩამოგვსვა ჩვენმა მასპინძელმა, ჩვენ კი ფეხით გავაგრძელეთ გზა სადგურისკენ. მე მანდეთ ვცხოვრობ, ალეკოს კი მანქანა მანდ ქონდა დატოვებული. ხაშურიდან თბილისში ზუსტად 55 წუთში ჩამოვედთ, მიშომ ჩარიცხვის სმს შეამოწმო და რო გადათვალა 55 წუთი გამოვიდა. მერე ჩვენ მეგობრებს დავურეკეთ და ჯერ კიდევ ბორჯომში ვართო და სარეისოთი მოვდივართო. ჩვენ მაგ ამბავში ძაან გაგვიმართლა. ერთი სიტყვით ძაან ადრე ჩასულები ძაან ადრეც მივედი სახში, რო დამინახა დედაჩემმა გაუკვირდა მაგარი. შემაჯამებელს იმას ვიტყვი რო საუკეთესო, გასვლლა გამოვიდა. ასე პირველად ვიყავი და ჩავთვლი რო გაამართლა ამ გასვლამ. მადლობა მიშოს და ალეკოს. განსაკუთრებული მადლობა კი კოპალას რო ეს იდეა დაბადა.

სამცხე-ჯავახეთი(კუმურდუ,გოგაშენი,ვარძია,ჭაჭკანი,ვანის-ქვაბები)

15.04.2013 12:03

გამარჯობათ, კიდევ ერთ ლამაზ გასვლას ავღწერ. ეს იმდენად კარგი და მშვენიერი გასვლა იყო, რო უნდა დავწერო რათა არ დამავიწყდეს არასდროს. დავიწყებ სულ თავიდან. ეს გასვლა თითქმის ერთვი თვით ადრე დაიდო, მეორე დღესვე ადგილები უკვე აღარ იყო. მე თავიდან არც ვაპირებდი წასვლას რადგან ერთვი თვე ბევრი იყო და არც ვიცოდი რა მოხდებოდა ერთვი თვის მერე. დრო უცებ გავიდა ამ ერთვი თვის მანძილზე რამდენიმე ადგილზე ვიყავი. ერთი უწყინარი დღე იყო, მწერს ნუცა რო ორი ადგილი არის ჩვენს გასვლაში და სიაში ხო არ ჩაგწეროო, კივილაძეზეც მკითხა ხო არ უნდაო. გადავრეკე გიორგისთან, თანხმობა მომცა და 2 კვირით ადრე ჩავეწერეთ სიაში. რამდენიმე დღეში გიორგიმ ეგრევე უარი თქვა ვერ წამოვალო, ახალი სამსახურის გამო და ძმას ეხმარება რემონტის ამბებში. ერთი სიტყვით სიიდან არ ამოეწერა და დავიწყე ჩალიჩი ვინმე ჩემიანი წამეყვანა, ძაან მინოდა რო ჩვენი რომელიმე მეგობარი წამოსულიყო, სამწუხაროდ 2 კვირა ვიჩალიჩე და არავინ არ წამოვიდა ოთხშაბათი დღე იყო, რო ვუთხარი ნუცას გიორგი არ მოდის და სიიდან ამოშალე თქო, 1 ადგილი განთავისუფლდა. საბედნიეროდ უცებ გამოჩდა მსურველი და სიაც შეივსო. მეორე დრეს ხუთშაბათ საღამოს რავი რა მოხდა მარა ბევრი ამოეწერა სიიდან და დავრჩით 16 ადამიანი სიაში. ისე მოხდა რო დიდი შანში იყო ეს გასვლა გადადებულიყო, ცოტანი ვიყავით მარშუტა კი დაქირავებული გვყავდა 22 კაცზე, ჩვენ კი 16 კაცი ვიყავით და შესაბამისად მგაზვრობაც ძვირდებოდა. საბედნიეროდ მოხდა ისე რო, ვიქირავეთ 17 კაციანი მარშუტკა, ქრისტი სალუქვაძემ დააკომენტარა რო წამოსვლა უნდოდა მარა არაფერი არ მაქვს, რათქმაუნდა ეგ პრობლემა არ იყო ჩვენთან, მე გამოვეხმაურე, ყველაფეი მაქვს ოღონდ შენ წამოდი თქო. ისე მოხდა რო სპონტამ გადაწყვიტა წამოსვლა და პარასკებს საღამოს სახში მივუტანე აღჭურვილობა. ყველაფერი იდეალურად იყო, დილით ადრე ავდექი 06:45 წუთზე, გავემზადე და გავეშურე სამგორისკენ სადაც მარშუტკა გველოდებოდა. სადღაც 06:50 წუთი იყო რო მივედი ადგილზე, ყველანი ადგილზე იყვენ და კიდევ უარესი,ს უფრო ბევრი იყვენ ადგილზე ვიდრე საჭირო იყო. ისე მოხდა რო პარასკებს ღამეს 5 ადამიანი დაგვემატა, მარშუტაკ უკვე 17 კაციანია ნაქირავები და ასე უცებ მეორე მარშუტკას ვერ დავუძახებდი. ბოლომდე რო შეივოს მომსვლელები, რატქმაუნდა 17 კაციან მარშუტკაში 22 კაცი ვერ ჩავეტეოდით. მითუმეტესე რო ყველა ჩვენთაგას ჩვენ ხელა ჩანთები გვქონდა. ცუდი სიტვაცია იყო, საბედნიეროდ, ერთ ერთი იქ მყოფი მანქანით იყო. ალეკო და მისი მეგობარი, 2 კაცი და ჩვენი მანქანით წამოვალთო. ისე მოხდა რო სასტავ სასტთავ იყვნენ იქ და უცებ მე დავთანხმდი რო მე წამოვალ თქვენთან ერთად თქო და კიდევ გიორგი ლოპარტელიანი წამოვიდა. კიდევ კარგი მანაქინთ წავედი. 4 ადამიანი მოაკლდა მარშტკას და 17 კაციან მარშუტკაში 18 კაცი იჯდა. ფული რათქმაუნდა გვქონდა ჩავასხით ბენზინი და დავიძარით. დილის 8 საათზე გავედით თბილისიდან, საკმაოდ ციოდა, მანქანში ტემპერატურა 4 გრადუს არ აცდა და რაც შორს მივდიოდით იკლებდა და იკლებდა. სამანქანო გზა შემდეგი იყო, თეთრი წყაროს მხრიდანწ ავედით, ასპინძა ნინოწმინდა, ახალქალაქი. უღელტეხილზე რო ავედით ტემპერატურა ძაან დაეცა, -1.5 ჩამოვიდა, გარშემო სულ თოვლი იყო, მაგრად შემეშინდა, სადაც მივდიოდი იქაც რო თოვლი დამხვედროდა დარხეული მქონდა, ბოტასი და კეტი მქონდა წაებული. ტანსაცმელი კი მქონდა თბილი მარა ფეხზე არაფერი არ მქონდა. ცოტა ხნით გავრჩერდით უღელტეხილზე, სურათბი გადავიღეთ მაგარი გავიყინეთ და დავიძარით ახალალაქისკენ. 40 წუთით ადრე ჩავედით ჩვენ, მეუფესთან მივედით სადაც ნუცა დაგვხდა. კარგად დავისვენეთ, ნუცამ ლობიანები გვაჭამა ლავშში გახვეული. ამასობაშ ჩვენებიც მოვიდნენ. იქვე ახალქალახში მეუფეზ რეზიდენციაში გადავედით სადაც ისე ქრისტეს კავრთი(ასლი) ასვენია. მე აქ ნამყოფი ვიყავი წინა გასვალზე რომელიც ნუცას დაგეგმილი იყო. მოვისმინეთ ის სასწაული თუ როგორ გარდაისახა ქრისტეს აღდგომისას კვართზე და მეცნიერების კვლევები და აღმოჩენები ამ კვართის შესახებ. მერე დავბრუნდით მეუფესთან, დავათვარიელეთ მეუფის მუზეუმი და ვესაუბრეთ მეუფეს. საკმაო ხანი გავჩერდით ახალ ქალაქში. სამწუხაროდ ჩვენ მანქანით ვინც ვიყავით გზას მანქანით ვერ გავაგრძელებდით, ახალქალაქიდან კუმურდუში მივდიოდით და იქიდან იწყებოდა სიარული ფეხით. რადგან ბევრნი ვიყავით, მარშუტკამ 2 გზა გააკეთა და ახალ ქალაქიდან ყველა წავედით კუმურდუში. სამწუხაროდ სამცე ჯავახეთში, ქართული სოფლები ძალიან ცოტა, თავი უცხოეთში მეგონა ძალიან იშვიათად თუ შეხვდებოდი ქართულ წარწერებს და საერთოდ ქართულად მოლაპარაკე ადამიანს. რო ჩავედით კუმურდუში და მოვინახულეთ ეკლესია, იქაური მაცხოვრებლები შეგვხდნენ, აბირჟავებდნენ ტაძრის ეზოში, რო მივედით გამოგვებებნე სომხები და რუსულად გვითხრეს „კეთილი იყოს თვქვენი მობრძანება ჩვენს ტაძარში“, როდის აქედან გახდა მაგათი არ ვიცი. ერთი სიტყვით სურათები გადავიღეთ და დავიძარით შემდეგი გაჩერება გოგაშენი იყო. საკმაოდ დიდი სოფელი იყო კუმურდო რომელიც არა ქართული სოფელი იყო და რაღაცნაირად არასასიამოვნო სიტვაცია ჩემთვის, ჩემ ქართულ მიწაზე თავი უცხოეთში მეგონა. კუმურდოდან გოგაშენამდე მანძილი 6 კილომეტრზე ცოტა მეტი იყო. კარგა ხანს მოვანდომედ ამ მანძილის გავლას, მიზეზი მარტივი იყო, ვტკბებოდით ხედებით. მთელი გზა ქარაფზე მივდიოდით და დაბლა მტკვარი მოსჩანდა ქარაფიდან ულამაზესი ხედები იშლებოდა. ერთი სიტყვით საღამოვდებოდა რო მივედით გოგაშენამდე. გოგაშენი ქართული სოფელია სადაც ნათენაძეები ცხოვრებდნენ. ჩვენი მეგობარი ბაქარ ნათენაძე აქედან ყოფილა წარმოშობით, ინტერნეტით გაუცვნია იქ მცხოვრები ნათენაძე  და იცოდნენ რო ჩვენ უნდა ჩავსულიყავით იმ ღამით. მთელი მუღამი ისი იყო რო იცნობდნენ მარტო ფოტოებით. რო შევედით სოფელში ორი ეკლესია მოვინახულეთ ღვთის მშობლის ეკლესია და მთავარ ანგელოზის ეკლესია. სოფელი გოგაშენი ქარაფის პირასაა 1700 მეტრზე. ულამეზი ხედები იყო გოგაშენიდან, ხელისგულივით მოჩანდა ვარძია. ვარძიაში ნამყოფი ვიყავი და ვიცოდი რო ძაან დიდი კომპლექსი არის, მარა ამ სოფლიდან ძაან პატარა მეჩვენებდოდა. ერთი სიტყვით თბილი შეხვედრის მერე დავლაგდით, სადაჩ ჩვენი მასპინძელი ცხოვრობა იქვე ახლოს ქარაფის პირას გავშალეთ კარვები, ვისაც საძილეები ქონდა და სურვილი კარავში დავიძინეთ დანარჩენებმა სახლებში. ჩემ კარავში ქრისტი და ირაკლი ჭუბბურიძე იყვენენ. ღამე მშვენივრად გავათიეთ, საკმაო სიცივე იყო მარა არ შეუწუხებივარ, რო გავიღვიძე წყალი გაყინული დაგვხდა, კარავი კი სულ გადათეთრებული. 8 საათი იღო რო მე ავდექი, მოვწესრიგდი, ირაკლიც მალევე ადგა. გეგმა შემდეგი იყო, ნუცა და ირინა ოგანეზოვი 100% უნდა ყოფილიყვნენ ზედა ვარძიაში დედათა მონასტერში და წირვას დასწრებოდნენ. დანარჩენენს ვისაც რა უნდა ის უნდა ექნა და დათქული იყო რო 1:30 ზე ვარძიაში უნდა შევკრებილიყავით. მე ძალიან მინდოდა წირვაზე წასვლა, ქრისტი გვიან ადგა, საჭმელიც არ მეჭამა უცებ ავბარგდი, ქრისტის საძილე და პარალონი დავამაგრე ჩანთაზე კარავი ისევ სველი იყო მარა მაინც დავკეცე და გავემზადე, ნუცა და ირინა სწრაფად მიდიოდნენ რამდგან დაგვიანება არ უნდოდათ, სულ ამ დილაადრიან წავედით მე, ქრისტი, ნუცა, ირინა, თამარ ლომიძე,   ნინო სურმავა მისი მეგობარი და კიდე რამდენი ადამიანი სულ გოგოები და ბიჭი მარტო მე ვიყავი.  ერთი სიტყვით გოგაშენიდან დაბლა დავეშვით ვარძიაშია, 1.5 კილომეტრიანი ფერდობი ჩავიარეთ, მე და ქრისტი ბოლოს მოვდიოდით. დაახლოეით 1 საათი მოვანდომეთ ჩასვლას ისე მოხდა რო ნუცა და უმეტესი ნაწილი ბავშვებისა წინ იყვნენ, უკან მარტო მე, ქრისტი, ნინო სურმავა და მისი მეგობარი. რო მივედით ვარძიასთან მშებებლობა იყო, ვთხოვეთ რო ჩანთებს დავტოვებდით, რადგან ისევ აქ უნდა დავბრუნებულიყავით და გზა ვიკითხეთ დედათა მონასტრისაკენ. მამაო იდგა, ვუთხარით რო წირვაზე ძალიან გვინდოდა დასწრება და გვეჩქარებოდა. გვიპასუხა რო ეხლა მალე პიკაპი მოვა და წაგიყვანთო. მაგრად გაგვიხარდა, მანქანა მალევე მოვიდა. უკან კუზაოზე დავსხედით და დავიძარით მაგარი მოგზაურაბო გამოგვივიდა პიკაპით. ყველას ჩვენ ავასწარით ნუცას გზაში წამოვეწიეთ. რო მივედით მალევე ნუცაც მოვიდა. პატარ სამოთხე, ძაან მკაცრი წესები აქვთ. კლდეებს შორის 2 კელია იდგა და კიდევ პატარა ტაძარი, ხეხილის რამდენიმე ხე ინდა რომელიც ძაან ლამაზად ყვაოდნენ. უფლება არ მოგვცეს, უფროს სწორად არც გვითხოვია იქაურობის კარგად დათვარილება. უკან სიღმეში კლდიდან ჩანჩქერი გადმოედინებოდა. მაგრა მინდოდა იქ მისვლა მარა არ მივედით, შორადან ვუყურებით. მოხდა ისე რო ერთი მამაო და 2 დედაო დიდ გაზის ბალონი მიქონდათ, გოგოებმა მანიშნენს მიეხმარეო, უცებ გავიქეცი, მართალია მათ ტერიტორიაზე შევედი მარა ეგ არაფერი დედაობეს მივეშველე და ავატანიენ ეს გაზის ბალონი, ძალიან მძიმე იყო, ან როგორ აწიეს დედაოებმა. ტრაპეზისთვის ემზადებოდნენ და სადილს აკეთებდნენ. წირვა 10 საათზე დაიწყო და 1.30 წუთი გაგრძელდა. ჩვენ ვინც პირველი ჩგუფი წავედით, წირვას თავიდან ბოლომდე დავესწარით, დაგვიანებულები გვიან შემოგვიერთნენ. დედაოებმა ძაან კარგად იგალობეს და ძალიან კმაყოფილი ვიყავი რო მე იმ მომენტში იქ ვიყავი. დაგვიანებულები წირვას არ დაესწრნენ გარეთ რამდენი კაცი მოვიდა და მერე წავიდა ზუსტად არ ვიცი არ გამოვსულვარ ტაძრიდან. მარტო ჩვენთან დარჩა ბაჩო ხორგუაშვილი. წირვა დამთავრდა, ნუცამ ზეთი აჩუქა დედაოებს, დაემშვიდობა და ფეხით გამოვუყევით გზას. საკმაოდ ჩამოვცდით მონასტერს რო პიკაპი წამოგვეწია, სულ ცარიელი იყო. რო მოგვიახლოვდა გააჩერა, ნუცამ ეგრევე უთხრა „ვარძიაში მივდივართ და ხო არ გაგვიყოლებთო“ მამაომ უთხრა რო დედაოები ტრაპეზისთვის ემზადებიან და აუცილებლად უნდა წამოხვიდეთო, თურმე ჩვენთვის გამოაგზავნეს მანქანა. დავსხედით მანქანაში ზოგი უკან ზოგი სალონში და ავტრიალდით მონასტერში. დედაოებმა, სად წახვედით ასე უცებო. შეგვიპატიჟეს, ტრაპეზის წინ ლოცვები წაიკითხეს და საჭმელად დავსხედით. დილას აქეთი უჭმელები, მაგრად გვშიოდა.  წვნიანების მოყვარული არ ვარ მარ ეგრევე წვნიანი გადავიღე, უფრო სწორად ყველამ გადაიღო, რამე ცხელი და წვნიანი გვინდოდა ამ შრალი საჭმელების მერე. უგემრიელესი იყო და საკმაოდ  ბევრიც შევჭამეთ, კიდე ჭინჭარი იყო, როგორც ისპანახი კეთდება ეგრე გაკეთებული. ჩაი დავლიეთ და წამოვედით, დიდხანს არ გავჩერებულვართ. ტრაპეზისთვის განსაზღვრული დრო აქვთ. სუფრა ავალაგეთ, მადლობა გადავუხადეთ და ვარძიისკენ დავიძარით. ამჯერად ვარძიაში ფეხით ჩავედით. ყველა შევიკრიბეთ და ვარძიის დათვარიელება დავიწყეთ. სამწუხაროდ ქრისტი დაიღალა და ვარძიაში აღარ ამოვიდა. საკმაო ხანი მოვანდომეთ დათვარიელებას, ყველგან ავედით და ჩავედით ბევრი სურათებიც გადავიღეთ და ნასიამოვნები ჩამოვედით დაბლა. უცხოელები გავიცანით წყვილი იყო გამოვესაუბრე, ეხლა ვნახე რო დამამატა facebook-ზე. შემდეგი გაჩერება იყო სოფელი ჭაჭკარი, რომელიც ვარძიის გვერდით იყო. მარა მოხდა ისე რო წამოვედი, ალეკო და მისი მეგობარი ვისი მანქანიტაც ვიყავი მე, ეჩქარებოდათ მეგორის დაბადების დღეზე, მანქანა კი ჩვენ ახალქალახში გვყავდა და ფეხით ანუ ავტოსტოპით ვიყავით ასასვლელები ახალქალაქში. ქრისტიც წამოგყვა, ბარემ წამოვალ თბილიშიო, მარშუტკაში ძაან ჭედვა არის და თან დაღლილი ვარო. ერთი სიტყვით 5 ადამინი წავედით. ჩანთევი ავიკიდეთ და გზას გავუყევით, 2 მეტრიც არ გვქონდა გავლილი რო სარეისომ გამოიარა ახალციხის და გავყევით ხერთვისის ციხემდე. ხერთვისის ციხესთან სადღაც 20 წუთი ვიცადეთ და ერთმა სატვირთომ გაგვიყოლა ახალქალაქამდე, პირდაპირ მეუფის სახლთან მიგვიყვანა სადაც მანქანა გვქონდა დატოვებული. საკმაოდ დაღლილები ვიყავით როგორღაც ჩავტიეთ ჩვენი ბარგი ჩვენს პატარა მანქანაში და დავიძარით თბილისისკენ. ფული მე დადებული არ მქონდა ბენზინი საკმარი იყიო, მეთქი რამე ვიყიდოთ თქო, გამახსენდა რო აქ წინა წელს ნაყინი ვიყიდეთ სახელად საიუზი. მაღაზიასთან გავაჩერეთ, ნაყინები, წვენები და ლიპარტელიანმა ლუდი იყიდა. მაგრად გაგვისწორდა ნაყინი. არც ვაციეთ არც ვაცხელეთ და თბილისისკენ დავიძარით. საკმაოდ მალე ჩამოვედით, ბიჭებს ეჩქარებოდათ და ცოტა სცრაფად მოდიოდნენ. უნდა ვთქვა რო კარგი მძღოლი იღო, დასტოინი და რამე, ამიტომ არ მეშნოდა. თბილიში სადღაც 8 საათი იქნებოდა რო ჩამოვედით, ვაგზლამდე გამიყვანეს, იქ კი მამაჩემი დამხვდა და სახლში ასე მშვიდობით მივედი. ძაან ემოციებისგან დატვირთული და მთელი ამბებით, ეხლა სურათებს ველოდები რადგან ბევრი კარგი ფოტოაპარატი იყო და ძააან ლამაზი სურათები გადაიღეს. ერთი სიტყვით და ორი გაგებით, ძააან მნიშვნელოვანი გასვლა იყო ჩემთვის, კიდევ კარგი წავედი. მადლობა ნუცა ცქიმანაურს <3.